Խորհրդարանական մեծամասնությունը երեկ ընտրեց Հայաստանում մարդու իրավունքների նոր Պաշտպանի: Հայաստանում ՄԻ չորորդ Պաշտպանը ՀՀԿ առաջադրած թեկնածու Արման Թաթոյանն է: Թեև Հայաստանն արդեն ունի նոր ՄԻՊ, այնուհանդերձ պետության և հասարակության համար ամենակարևոր հարցը այդպես էլ մնում է բաց, և այն կապված է ոչ թե նոր, այլ հին ՄԻՊ-ի հետ: Դա նրա հրաժարականի պատճառների հարցն է: Եվ սա վերաբերում է ոչ միայն ՄԻ Պաշտպանին: Սա վերաբերում է ընդհանրապես ցանկացած հանրային և պետական պաշտոնի, որը պահվում է, այսպես ասած, հարկատուների հաշվին:
Եթե այդ պաշտոններում կարող են լինել հրաժարականներ, որոնք հասարակության համար լիարժեք և սպառիչ կերպով բացատրված, փաստարկված, պարզաբանված չեն, որոնց վերաբերյալ հարցերը սպառված չեն, ապա հազիվ թե հրաժարական տված պաշտոնյայի փոխարեն որևէ նորի նշանակումը էապես ծառայի հասարակության շահերին: Ու սա արդեն կախված չէ անձերից, այլ կախված է իրականությունից, համակարգային իրողություններից:
Ահա այս տեսանկյունից է, որ Հայաստանում ներկայումս ավելի կարևոր է այն, թե ինչու է հեռացել նախկին պաշտոնյան, որպեսզի նոր դրանից հետո միայն կարևոր դառնա այն, թե ինչպես և ով է հայտնվում նրա փոխարեն: Առավել ևս, որ Հայաստանը այս տեսանկյունից ունի 1998-ի դառը փորձը, երբ հանրապետության նախագահը թողեց իր պաշտոնը՝ այդպես էլ որևէ սպառիչ և հանգամանալից պարզաբանում և բացատրություն չտալով հասարակությանը: Առավել ևս, որ այդ հասարակությունը, պաշտոնական տվյալներով, իր ձայնն էր տվել այդ նախագահին:
Այդ օրինակը հստակ ցույց տվեց, որ երբ պահպանվում է համակարգային այդ խնդիրը, ապա հետագա զարգացումները հանրային արդյունավետության, պետական արդյունավետության տեսանկյունից դառնում են ավելի վտանգավոր, ոչ թե ավելի արդյունավետ:
Կարդացեք նաև
Մուսա Միքայելյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
