Երեկ «Ինտերֆաքս» ռուսական գործակալության տարածած տեղեկությունից հայտնի է դարձել Հայաստանի և Ռուսաստանի միջև 200 միլիոն ԱՄՆ դոլար արժողության վարկային համաձայնագրով Հայաստանի ձեռք բերելիք սպառազինության ցանկը: Ըստ այդմ՝ Հայաստանը ձեռք է բերում «Սմերչ» համակարգեր, «Իգլա» տեսակի զենիթահրթիռային կայաններ, նռնականետներ, զրահամեքենաներ, հրետանային այլ տեսակի կայաններ և այլ սպառազինություն:
200 միլիոն դոլարի վարկային այս համաձայնագիրը կնքվում է տասը տարով: Սրա մասին հայտարարվել էր դեռ նախորդ տարի ամռանը, «Էլեկտրիկ Երևանի» օրերին: Այդ հայտարարությունը դիտվեց որպես Հայաստանի իշխանության հմուտ մարտավարության արդյունք, երբ «Էլեկտրիկ Երևանը» մայդանային տագնապներ առաջացրեց ՌԴ իշխանությունների մոտ: Իհարկե, հետագայում գրեթե բոլորը հավաստիացնում էին ռուսներին, որ Մայդան չկա:
Այսպիսով, նախնական հայտարարությունից ամիսներ անց հայտնի դարձավ, ի վերջո, թե ինչ սպառազինություն է ստանում Հայաստանը: Ինչո՞ւ էր այդ ցանկը ձգվում, պատճառները տեխնիկակա՞ն էին, ընթացակարգայի՞ն, թե՞ քաղաքական: Արդյո՞ք ցանկի հստակեցումը կապ ունի ռուս-թուրքական հակամարտության հետ, թե՞ կան այլ պատճառներ: Այսպիսի հարցերը բազմաթիվ են, սակայն երևի թե ամենաշատ տրվող հարցը կլինի այն, թե, իսկ ո՞ւր են «Իսկանդեր»-ները:
Բանն այն է, որ 200 միլիոն վարկային համաձայնագրի մասին հայտարարություններից հետո հասարակության մեջ ոչ պաշտոնապես իհարկե, սակայն տարածվեցին խոսակցություններ, որ խոսքը վերաբերում է «Իսկանդեր» օպերատիվ-տակտիկական համակարգերի մատակարարմանը: Եվ պետք է ասել, որ չնայած այս խոսակցությունների ոչ պաշտոնական բնույթին, այնուհանդերձ հասարակությունում և մամուլում լայնորեն շոշափվող այս տեղեկությունները պաշտոնապես ոչ հաստատվում էին, բայց ոչ էլ հերքվում:
Կարդացեք նաև
Մուսա Միքայելյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
