Վերջը այդպես էլ չհասկացանք, թե Սերժ Սարգսյանն ինչու որոշեց դաշնակներին պաշտոններ տալ։ Ավելին՝ որեւէ բարձրաստիճան պաշտոնյա այդպես էլ հարկ չհամարեց հասարակությանը բացատրել դա։ Փոխարենը ինչ-որ լղոզված ձեւակերպումներ հնչեցին, ոչինչ չասող արտահայտություններ՝ համագործակցության համար միշտ բաց դռների ու մեկնված ձեռքերի մասին եւ այլն։
Կեղծավորությունն իսկապես համատարած էր, դաշնակներից ու հանրապետականներից որին հարցնում էիր՝ անգիր արածի պես ասում էր, որ անձերն ու ոլորտները երկրորդական են, կարեւորը սկզբունքային համագործակցությունն է, եւ այդպես շարունակ։ Իյա, իրո՞ք։ Իսկապե՞ս ոլորտները կարեւոր չեն։ Բա շաբաթներ շարունակ ի՞նչ էիք քննարկում, գիր-ղուշ գցելով որոշեիք, կամ նախարարությունների անունները թղթերի վրա գրեիք, չորստակ ծալեիք, լցնեիք պարկի մեջ, ու թող դաշնակները հերթով (ըստ այբբենական կարգի կամ ըստ քաշի՝ էական չէ) մոտենային ու մի-մի թուղթ հանեին։ Ում որ ոլորտը բաժին ընկավ՝ թող գնա «փրկի»։
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
