Երեկ ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը ԵՊՀ-ի պրոֆեսորադասախոսական անձնակազմի եւ ուսանողների հետ հանդիպման ժամանակ հայտնել է, որ բանակում 2 արտահայտություն է արգելել, առաջինը՝ բանակը հասարակության հայելին է, եւ երկրորդ՝ բոլոր բանակներում էլ տեղի են ունենում միջադեպեր։
«Ազատ հասարակությունից բանակը տարբերվում է իր ռեժիմով, կարգապահությամբ, եւ այնտեղ արատավոր բարքերի դեմ պայքարը կարելի է ավելի հետեւողական մղել, քան ազատ հասարակության մեջ։ Արգելել եմ ասել, որ բոլոր բանակներում էլ այսպիսի (արատավոր-խմբ.) դեպքեր լինում են, որովհետեւ մենք ազգային բանակի կատարելության հասնելու վերջնագծում ենք, որտեղ բացառիկ աստիճանի պետք է լինեն հայրենասիրության բարձր հատկանիշները, ազգային ավանդույթները, մարդկային բացառիկ հարաբերությունները եւ այլն»։
Անշուշտ, վատ չէ, որ նախարարը փորձում է կոտրել այդ կարծրատիպ դարձած արտահայտությունները, որոնք շատ հաճախ ասվում են՝ բանակում տեղի ունեցող հանցագործությունները, ապօրինությունները արդարացնելու համար։
Բայց, մյուս կողմից, մի տեսակ կիսատության զգացում է համակում նախարարի այդ խոսքերից։ Այսինքն, որ այդ խոսքերը պետք է շարունակություն ունենան։
Կարդացեք նաև
Օրինակ, արտահայտությունն արտահայտություն, բայց բանակում առաջինը, ինչ պետք է հաստատվի, արդարությունն է։ Ամենաշատը դրա պահանջարկն ունի հասարակությունը, ծնողները, զինվորները։ Խոսքը ներբանակային, միջզինվորական հարաբերությունների ու բարքերի մասին չէ։
Որքան էլ պայքարենք դրա դեմ, որքան էլ խստացվեն պատիժները, որքան էլ սպայական անձնակազմի պատասխանատվության չափը ավելացվի, հիմնովին արմատախիլ անել որոշ բանակային երեւույթներ գրեթե անհնար է։
Որովհետեւ միշտ լինելու են հին ծառայող-նորակոչիկ հարաբերությունները, սպա-զինվոր հակասությունները, որոնք միշտ չէ, որ արդարացի լուծում են ունենում:
Մհեր ՂԱԼԵՉՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
