Անվանի կինոռեժիսոր Սերգեյ Փարաջանովն այսօր մեծարված ու գնահատված է: Վերջերս նրա «Նռան գույնը» ու «Մոռացված նախնիների ստվերները» ֆիլմերն ընդգրկվել են Հարվարդի համալսարանի պարտադիր կինոդիտման ցանկում: Մինչդեռ ժամանակին խորհրդային կաղապարների դեմ իր արվեստով ընդվզող վարպետը դատապարտվել է տեւական ազատազրկման: Նրա բնակարանում անգամ ԿԳԲ-ից ներդրված մարդ էր ապրում, ինչի ականատեսն է եղել օպերատոր Լեւոն Գրիգորյանը: «Առավոտի» հետ զրույցում նա պատմեց, թե ինչպես է 1985-ին Թբիլիսիում ծանոթացել Փարաջանովի հետ, որը 15-ամա հարկադիր ընդմիջումից հետո պատրաստվում էր առաջին ցուցահանդեսին: Մեր զրուցակիցը, որ որոշ ժամանակ ապրել է Փարաջանովի տանը, շփվել արվեստագետի հետ, հիշում է, թե Փարաջանովի հանդեպ ինչպիսի պաշտամունք ունեին ոմանք:
Գրիգորյանի ձեւակերպմամբ՝ մաեստրոն սովորական մահկանացու չէր, քանի որ նյութական ոչինչ իրեն չէր հետաքրքրում, միակ թանկ հուշը մոր ապարանջանն էր, այն էլ տնից գողացել էին: Իսկ արժեքավոր բոլոր նվերները կա՛մ նվիրում էր, կա՛մ իր ձեւավորած ավանդույթի համաձայն՝ պատուհանից դուրս նետում: Այդպես մի անգամ էլ դուրս նետեց Ֆելինիի ուղարկած թանկարժեք վերարկուն:
Փարաջանովի մասին Լեւոն Գրիգորյանի հուշերը
ԳՈՀԱՐ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Կարդացեք նաև
«Առավոտ» օրաթերթ
09.02.2016
