Մտահոգիչ է, որ Եվրամիությունը շարունակում է Հայաստանի հետ իր հիմնական ծրագրային գործընկեր դիտարկել ՀՀ իշխանություններին, ոչ թե հասարակությանը: Այստեղ, իհարկե, եվրոպացի բարեկամները և գործընկերները կասեն, թե իշխանություններ իրենք, օրինակ, տեսնում են՝ լավ թե վատ, ահա նրանք կայացրել են Եվրասիական միություն գնալու որոշում, և ոչ ոք, ոչ ոք չի խանգարել նրանց: Ուր է հասարակությունը, չենք տեսնում` արդարացիորեն կասի Եվրամիությունը: Սակայն, մյուս կողմից, Եվրամիությունը եվրոպական հասարակություններին է՞լ չի տեսնում: Եթե այո, ապա ինչպե՞ս կարող է եվրոպական հասարակությունների՝ հարկատուների գումարների տնօրինման հարցում կրկնվել նույն ռազմավարական սխալը՝ գործընկերոջ սխալ ընտրությունը, ինչը, ի վերջո, հանգեցնում է ծախսվող գումարների անարդյունավետության:
Այսինքն` պատասխանատվությունն ու առաքելությունն այստեղ երկուստեք է՝ Հայաստանի հասարակությունը պետք է, իհարկե, կարողանա Եվրամիությանը ներկայացնել իր գործընկերային սուբյեկտության կարողունակությունը, սակայն Եվրամիությունն էլ պետք է ընդառաջ քայլ կատարի և ներկայանա նոր ռազմավարության առաջարկներով, ինչը կարող է օգնող գործոն հանդիսանալ հասարակության ինքնադրսևորման հարցում:
Հարցը, բնականաբար, հանգում է հետևյալին՝ դա պե՞տք է Եվրամիությանը, թե՞ ոչ: Անկասկած պետք է, քանի որ ներկայիս տարածաշրջանում լուծվում են հենց Եվրամիության անվտանգության և ապագայի համար կենսական նշանակություն ունեցող հարցեր: Հետևաբար` այդ տարածաշրջանում թեկուզ ժամանակավոր իներտությունը կարող է ճակատագրական լինել: Իսկ ՀՀ իշխանությունների հետ համագործակցությունը ներկայումս հավասարազոր է հենց ժամանակավոր իներտության:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ժամանակ» օրաթերթի այսօրվա համարում
