Իմ հուշերի մակույկը,
Ինձ տանում է դեպի վեր,
Սակայն, հոգուս կրակը,
Քեզ է տենչում քնքուշ սեր:
Փոքրիկ տղան այն ափին,
Արևներ էր նկարում,
Եվ չգիտեր, որ թաքուն`
Նաև սեր էր քարոզում:
Նա տեղյակ չէր, որ սերը,
Մեկ անգամ է բողբոջում,
Ու ցանկալի արևը,
Անցյալը ետ չի բերում:
Խավարից ծագող հույսը,
Չարթնացրեց կորած սերս,
Լոկ զարթնեց սիրո լույսը,
Եվ դարձյալ մարեց սերս:
Կարդացեք նաև
Զգոն չեղանք մենք կրկին,
Չլսեցինք փոքրիկին,
Եվ մակույկը հույսերիս,
Դարձավ երազ` հուշերիս:
Արդ. հուշերիս մակույկը,
Ինձ տանում է արդեն վար,
Մեկ է, հոգուս կրակը,
Քեզ է տենչում անգին սեր…
Անանիա ՄԱՂԱՔՅԱՆ
