«Բանակը մեր ազգային անվտանգության երաշխիքներից եւ չի կրում այն որակները, որոնք բնորոշ են ոստիկանությանը: Վերջինս դարձել է ներքին անկայունության աղբյուր եւ պետականության ողնաշարը կազմաքանդող գործիք: Բարեբախտաբար, բանակին մեկ անգամ օգտագործեցին մեր ժողովրդիր դեմ՝ դա 2008 թվականն էր»,-այսօր Ազատության հրապարակում «Նոր Հայաստան» հանրային փրկության ճակատի կազմակերպած ասուլիս-քննարկման ժամանակ ասաց «Նոր Հայաստան»-ի քաղաքական խորհրդի անդամ Պետրոս Մակեյանը:
Նա նկատեց, որ Արցախյան պատերազմի ժամանակ էլ կային պատերազմից խուսափողներ, բայց նրանց թիվը չնչին էր. «Ցավոք պետք է արձանագրենք, որ այսօր այդ մարդիկ իշխում են՝ քաղաքապետեր են, գյուղապետեր, պատգամավորներ: Ու ամենավատը՝ նրանք այսօր «ազատամարտիկներ» են եւ թոշակ են ստանում: Իսկ իրական ազատամարտիկները, որոնք կռվեցին եւ վիրավորվեցին, այսօր գոյատեւման խնդիր են լուծում: Անգամ թոշակը ստանալու տարեկան կարգը ամրագրելու համար պետք է կաշառք տան պաշտոնյաներին»:
Ըստ Մակեյանի՝ իշխանություններն ազգային անվտանգության այսպես կոչված բաղադրիչ են համարում նաեւ Ադրբեջանում տիրող իրավիճակը. «Այսինքն, ինչքան նրանց մոտ վատ է, մեր մոտ համեմատաբար լավ է, հետեւաբար՝ կարող ենք ապահով լինել: Բայց դա այդպես չէ: Եթե մեր մոտ 20 քաղբանտարկյալ կա, իսկ Ադրբեջանում՝ 120, ուրեմն մեր մոտ լավ է՞: Չէ՞ որ մենք էլ 2008-ին ունեցել ենք 100-ից ավելի քաղբանտարկյալներ: Եթե Ադրբեջանում լրատվամիջոցներին ճնշում են, իսկ մեզ մոտ դա արվում է ըստ անհրաժեշտության, ուրեմն մենք լա՞վ վիճակում ենք:
Եթե Ադրբեջանի տնտեսությունը նստած է նավթի վրա, քաոսային վիճակ է տիրում, իսկ մեր մոտ տնտեսության գոյություն չունենալու պայմաններում կարողանում են դրամի կուրսն արհեստական կերպով պահել, ուրեմն մեր վիճակը լավ է՞: Պետք է հասկանալ կարեւոր հանգամանք՝ Ադրբեջանում քաոս է սկսվում: Չի բացառվում, որ Ալիեւն իր կաշին փրկելու համար լայնամասշտաբ պատերազմ սկսի: Այդ դեպքում, չեմ կասկածում, մենք հաղթական արդյունք ենք ունենալու, բայց նաեւ՝ հազարավոր զոհեր»:
Կարդացեք նաև
Պետրոս Մակեյանի համոզմամբ՝ եթե մեր հասարակությունը համերաշխ լինի, ալիեւները չեն ընտրի պատերազմի ճանապարհը. «Բանակն ազգային անվտանգության հիմնական բաղադրիչն է, բայց դա բավարար չէ: Անհրաժեշտ է նաեւ ազգային համերաշխ հասարակություն, ինչը տեսել ենք 1991-94թթ, երբ հաղթանակի հիմնական խաղաքարտը եղել է այդպիսի հասարակությունը»:
Լուիզա ՍՈՒՔԻԱՍՅԱՆ
