Իրանի հանդեպ պատժամիջոցների չեղարկումը պաշտոնական Երևանը ողջունեց շատ արագ՝ հայտարարելով, որ պատրաստակամ է խորացնել հարաբերությունները Իրանի հետ: Իրանի, այսպես ասած, ապաշրջափակումը Հայաստանի համար իսկապես հնարավորություն է, սակայն մենք գիտենք, որ մի բան է Հայաստանի համար հնարավորությունը, և մեկ այլ բան է, թե ինչքանով է Հայաստանը կարողանում օգտագործել այդ հնարավորությունը: Հայաստանի համար հնարավորություն էր նաև Եվրամիության հետ Ասոցացման համաձայնագիրը, Ազատ և համապարփակ առևտրի հեռանկարը, սակայն Հայաստանը ոչ միայն վերջին պահին հրաժարվեց այդ հնարավորությունից, այլ հրաժարվեց չափազանց ամոթալի և նվաստացուցիչ ձևով:
Այնպես որ, Հայաստանի պարագայում հնարավորությունները ինչքան ոգևորիչ են, նույնքան էլ, ըստ էության, կարող են մտահոգիչ լինել: Ավելին՝ դժվար է ասել, թե Հայաստանն իր անկախության քառորդ դարի ընթացքում ինչն է ավելի շատ արել՝ հնարավորություններն օգտագործել է, թե բաց թողել: Եվ այս տեսանկյունից է, որ Իրանի հետ հարաբերությունների խորացումը դեռ պետք է դեկլարացիաներից վերաճի գործի: Մինչ այժմ պատժամիջոցների հանգամանքը Երևանի համար լավ արդարացում էր:
Իհարկե, պատժամիջոցների վերացումը չողջունելը կլիներ ուղղակի զավեշտալի, և Երևանը գոնե ողջունել դրանց վերացումը պարտավոր էր, այլապես դա կլիներ շատ տարօրինակ: Սակայն ներկայումս այդ ողջույնը չէ, որ ակնկալվում է, այլ գործնական նախաձեռնություններ: Ավելին՝ դրանք արդեն իսկ երևի թե պետք է հնչած լինեին, այսինքն՝ Երևանն արդեն իսկ պետք է ունենար նախաձեռնություններ, որոնք պետք է բարձրաձայնվեին:
Մուսա Միքայելյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
