Aravot.am-ը հոգեբան Աշոտ Հակոբյանին հարցրեց, թե որպես մասնագետ ի՞նչ կասի Վալերի Պերմյակովի սատանիստ լինելու մասին. փոքր Սերյոժային սվին-դանակով սպանելը հիմք տալի՞ս է կասկածելու, որ նա սատանիստ է եղել ու այս ձեւով զոհաբերություն է մատուցել սատանային:
Աշոտ Հակոբյանն ասաց, որ թեեւ իր համար տեսակետ հայտնելը դժվար է, քանի որ ինքը ծանոթ չէ Պերմյակովին՝ որպես անձի ու վերջինիս մոտիվացիան կարող է վերլուծել, այսպես ասած հեռակա՝ չտիրապետելով առավել տեղեկատվության, բայց ցանկացած վարկած, տվյալ դեպքում նրա սատանիստ լինելը գոյություն ունենալու իրավունք ունի:
«Նման դրդապատճառով սպանությունները, իհարկե, հազվադեպ հանդիպող երեւույթ են: Ցավոք, կոնկրետ պարագայում ծիսական զոհաբերության նրբերանգներին ծանոթ չեմ, բայց եթե ծիսական սպանություն է եղել, ապա այդ ծեսը պիտի երեւա, թեկուզեւ սվինի պարագան կա, հարվածները մարմնի համապատասխան տեղին հասցնելը եւ այլն: Եթե ծես է, մասնագետները կկարողանան շատ հեշտ, հասարակ ձեւով գնահատել:
Ես ափսոս ծանոթ չեմ, չեմ կարող փորձագիտական գնահատականներ հնչեցել, բայց նորից եմ կրկնում, ծիսական զոհաբերության ժամանակ մարմնի որոշակի հատվածներին են հարվածներ հասցնում: Եթե միտումն այն է, որ սպանությունը եղել է ծիսական, ապա այդ ծեսն անպայման կերեւա, ակնհայտ կլինի, շատ հեշտ է մասնագետներին գնահատելը»:
Կարդացեք նաև
Հոգեբանը Պերմյակովի սատանիստ լինելը ապացուցելու համար չի բացառում նաեւ զոհերի արտաշիրմումը:
Մեր զրուցակցի պնդմամբ, սատանիստ լինելը չի կարող արդարացնել նրա արարքը, ավելին, այն պիտի դիտվի որպես ծանրացուցիչ հանգամանք: «Նրա, մեղմ ասենք, աղանդավորական կողմնորոշումը մեղսունակ անձի պատասխանատվության տարածքում է, հետեւաբար եթե ես լինեի դատական իշխանության ներկայացուցիչն այդ դատարանում, սատանիստ լինելու հանգամանքը ես կընդունեի որպես ծանրացուցիչ հանգամանք, որովհետեւ դուք պատասխանատու եք ձեր կողմնորոշումների համար: Այսինքն՝ շատ վատ է, որ դուք սատանիստ եք, դա մեղմացուցիչ հանգամանք չէ, ճիշտ հակառակը դա ծանրացուցիչ հանգամանք է: Դուք կարող էիք չհարել այս կամ այն սեկտային՝(ուսմունք ուղղություն, աղանդ) պատասխանատու որոշում եք կայացրել ձեր ազատության ինչ-որ մի հատվածը տալ սեկտիստական կազմակերպության, դա ձեր խնդիրն է, դուք այդպես եք որոշում կայացրել ու հետո համապատասխան գործողություններ եք կատարել, հետեւաբար նախորդ գործողությունը, որից բխել է տրամաբանական հետեւանքը, նախորդ գործողությունն արդեն ծանրացուցիչ հանգամանք է»:
Հարցին, թե Վալերի Պերմյակովի տարօրինակ ու անհաղորդ վարքագիծը ձեզ՝ որպես մասնագետի, ի՞նչ է հուշում, նա՞ է հանցագործը, սա բնական վիճա՞կ է, մարդը կարո՞ղ է այդպես անհաղորդ լինել, թե՞ դերասանություն է անում, խաղի մեջ է, սցենար է գրված նրա համար, Աշոտ Հակոբյանն ասաց, որ այս հարցին եւս շատ դժվար է պատասխանել:
Ըստ նրա, նորմալ մարդիկ, որոնք ունեն համապատասխան հոգեկան, հոգեւոր, բարոյական հակազդեցություններ ոճրագործի մեջ փնտրում են ակնհայտ դրսեւորումներ ու ապացույցներ՝ արտաքինի, վարքականոնի, խոսքի եւ այլնի, որոնք ցույց կտան նրա այդպիսին լինելը, բայց իրականում դա կարող է խորունկ թաքնված լինել մարդու մեջ ու ակնհայտ դրսեւորումեր չունենալ:
«Ապրելով մարդու հետ՝ ես գուցե չհասկանամ, որ ինքը ոճրագործ է, դա ակնհայտ դրսեւորումներ չի կարող ունենալ, դրա համար են հոգեբանական փորձաքննություններ անցկացվում, եթե դա լուրջ է անցկացվում, ուրեմն փորձագետները դրա գնահատականը ունեն: Իր վարքից ոչինչ չես հասկանա, եւ եթե որակները վերլուծենք առանձին-առանձին, ինքը կարող է շատ բարձր անձնային որակներ ունենալ, խնդիրն այն է, թե անձնային որակները ի՞նչ արժեքային հենքի վրա են ֆիքսվել եւ ինչպիսի՞ մոտիվացիոն կողմնորոշումների են հանգեցրել: Մարդասպանին հենց այդպես չես ճանաչի, ինքը կարող է քո կողքին ապրել, լինել քո աշխատանքային ընկերը ու տարիներով կարող ես միջանձնային ջերմ, մտերիմ հարաբերություններ ունենալ, բայց չհասկանաս, որ ինքը մոլագար մարդասպան է:
Ցավով պիտի ասեմ, որ մեր հասարակության մեջ չպիտի լինեին ձեր հարցադրումները. այս հարցերի պատասխանները մենք վաղուց պիտի ունենայինք: Արդեն անցել է մի տարի, մենք նույն հարցեր ենք տալիս, եւ ո՞վ է մեղավոր, մեղավորը մեր իրավապաշտպան համակարգն է, մարդիկ, որոնք ի պաշտոնե պիտի ծառայեին իմ, քո Ավետիսյանների ընտանիքի յուրաքանչյուր անդամի անվտանգությանը, մարդիկ ինչ-որ պատճառի բերումով չեն կարող իրենց պարզ պաշտոնից բխող պարտավորությունները, պարտականությունները, իրավունքները իրացնեն:
Այսինքն` մենք մի ամբողջ պետական համակարգով վասալ ենք ինչ-որ մեկին, եւ դրա համար հարցը մնում է: Իսկ ինչո՞ւ մինչեւ հիմա հայ հասարակությունն այս հարցերի պատասխանները չունենար, դա ողբերգություն է, հետեւաբար ես մտածում եմ՝ իմ ընտանիքն էլ մինչեւ հիմա դեռ երաշխավորված չէ, որտե՞ղ է իմ անվտանգության երաշխիքը, ինչո՞ւ պիտի ես այսպիսի հարցեր ունենայի մինչեւ հիմա, ինչո՞ւ ես չեմ քննում այս գործը, ինչո՞ւ պիտի էդ Պերմյակովի մոտ այդպիսի ինքնավստահություն կամ գուցե նույնպես անտարբերություն լիներ: Գուցե ինչ-որ մի համակարգ նրան տվե՞լ է անվտանգության երաշխիք, թե եղբայր դու քեզ այսպես պահի, մնացածը քո գործը չէ:
Հարց է առաջանում՝ իսկ արդյոք Պերմյակո՞վն է դա արել, հը՞, նույնիսկ այս հարցի պատասխանը չունենք: Եթե պատիժը սահմանվեց, որտե՞ղ պետք է կրի այդ պատիժը, ես համոզված եմ, որ ոչ Հայաստանի տարածքում: Իսկ եթե ոչ Հայաստանի տարածքում, ես ինչ գիտեմ Ռուսաստանի լայնածավալ անծիր, անծայրածիր տարածքի մեջ չի՞ գտնի արդյոք մի տեղ, որտեղ ինքը ինչ-որ մի խուտորում ապրի իր համար: Եվ ո՞նց ենք մենք դա վերահսկելու: Հետեւաբար նա նման անտարբեր պահվածք էլ կունենա: Գուցե եւ ինքը չէ՞, ո՞վ գիտի, առավել եւս՝ առաջին պահերից տրամաբանորեն ու մինչեւ հիմա էլ այդ հարցն ենք բարձրացնում՝ արդյոք հնարավո՞ր էր միայնակ այդքան կրակոցներ այդ կարճ ժամանակի մեջ, թեկուզեւ քնած էին մարդիկ: Շատերը, որոնք ինքնաձիգի գործողությանը ծանոթ են, ասում են՝ ոչ, դա փակ տարածքում մենակ դժվար է անելը, նույնիսկ անհնար է: Հետեւաբար եւ հարցեր են առաջանում, որոնց պատասխանները մենք երեւի թե չստանանք, քանի դեռ մեր այս պատասխանատուներն են պաշտոններում»:
Աշոտ Հակոբյանն ասաց, որ իր համար որպես հոգեբանի, այդուհանդերձ տարօրինակ է մնում, թե ինչո՞ւ է ընտրվել հենց այդ ընտանիքը, երբ որ Պերմյակովի ճանապարհին հարյուրավոր այլ տներ կային: «Ես, որպես հայ մարդ, ինձ վիրավորված եմ զգում, իմ արժանապատվությունը խոցված է, որովհետեւ այդպես ոտնահարել մի ամբողջ հասարակության… Ես չեմ էլ մեղադրում որեւէ մեկին կամ ռազմավարական գործընկերոջը, մեղավոր ենք մենք, որովհետեւ արժանապատվությունը պահելը դա իմ խնդիրն է, իմ իշխանության, իմ պետության խնդիրն է, եթե մենք չենք կարող պահել մեր արժանապատվությունը: Կոնկրետ գործի մեջ ակնհայտորեն դրսեւորվեց. մեր իշխանությունները ոչ մի կերպ, ոչ մի հնարավորություն չունեն արժանապատիվ կեցվածք ունենալու, չնայած ասում են՝ տղամարդու խոսք եւ այլն, եւ այլն, բայց բոլորին պարզ դարձավ, որ մեր իշխանությունները տրորված արժանապատվություն ունեն, իսկ ես՝ որպես քաղաքացի՝ ոչ:
Ես այս հարցում պահանջատեր եմ. ո՞նց կարելի էր երեւակայել, որ իմ դատավորը չի կարողանում պահպանել դատավարական տարրական կանոններ, ես չգիտեմ բազայի տարածքում է կամ որտեղ, բայց իմ դատավորը պիտի կարողանար լիարժեքորեն իր լիազորությունները իրականացներ: Մենք դատավորին էլ դրեցինք վատ վիճակի մեջ, ինքը չկարողացավ ընդամենը մի զինվորի դուրս հրավիրել. ո՞ր իրավաբանական նորմով է սահմանված, որ ռուս զինվորը կարող է կանգնի պահապան մեղադրյալի կողքին, մեզ ոտնահարում են, դա արժանապատվության կորուստ է»,- ասում է հոգեբան Աշոտ Հակոբյանը:
Նունե ԱՐԵՎՇԱՏՅԱՆ
