Հայաստանի Հանրապետության պաշտպանության նախարարի մամուլի խոսնակ Արծրուն Հովհաննիսյանը երեքշաբթի լրագրողների հետ հանդիպում էր ունեցել, որի ընթացքում խորհուրդ էր տվել ղարաբաղյան հակամարտության մասին խոսելիս խաղաղ բառը չկիրառել:
«Մենք չունենք խաղաղություն, մենք ունենք հարաբերական հանգիստ։ Կարծում եմ, ոչ մեկի համար այլեւս գաղտնիք չէ, եւ չի մնացել մի մասնագետ, մի փորձագետ, անգամ մի վերլուծաբան բանակից հեռու, որ այս իրավիճակը պատերազմով չի գնահատում։ Սա պատերազմ է, եւ ես կխնդրեի ձեր ընդհանուր գրական տերմինաբանության մեջ օգտագործել ե՛ւ «պատերազմ» բառը, ե՛ւ չօգտագործել «հրադադարի խախտում» բառը, որովհետեւ հրադադար մենք, ըստ էության, այլեւս չունենք»,- ասել էր նա:
Այս հայտարարության մասին Aravot.am-ը զրուցեց լրագրող, կովկասյան հակամարտությունների փորձագետ Թաթուլ Հակոբյանի հետ: Վերջինս նշեց, որ Արծրուն Հովհաննիսյանն արձանագրել է այն իրավիճակը, որն ունենք Հայաստան-Ադրբեջան շփման գծի վրա, որոշ իմաստով՝ ղարաբաղա-ադրբեջանական շփման գծի վրա եւ Հայաստան-Ադրբեջան սահմանում. «Գրեթե 2 տարի մենք ունենք լարված իրավիճակ, փաստորեն, ըստ էության, շփման գծի կամ Հայաստան-Ադրբեջան զորքերի բաժանարար գծի երկայնքով ընթանում է մինի պատերազմ, փոքր պատերազմ՝ զոհերով»:
Թաթուլ Հակոբյանն ասաց, որ 1994 թվականի մայիսյան հրադադարից ի վեր Հայաստանը եւ Արցախը ադրբեջանական գնդակներից կորցրել են ավելի քան 1000 մարդ, այսինքն՝ խոսքը շուրջ մի քանի հազար զոհերի մասին, ինչը տեղի է ունեցել շփման գծի երկայնքով. «Այսօր, այո՛, սահմանի երկայնքով ընթանում է պատերազմ, եւ դա պետք է ասել այնպես, որ համապատասխան եզրակացություններ անել, մասնավորապես՝ այն մասին, որ երբ որ մեր մայրերն իրենց երեխաներին ուղարկում են բանակ եւ ասում են, որ իրենք կանգնած են առաջին գծում, կարելի է ասել, որ իրենք իրենց որդիներին ուղարկում են, փաստորեն, պատերազմ»:
Կարդացեք նաև
Նա կարծում է, որ Արծրուն Հովհաննիսյանը փորձել է ներկայացնել այն միտումները, որոնք ունեն համանախագահող պետությունները. «Իմ տեղեկություններով՝ այս վերջին Ալիեւ-Սերժ Սարգսյան հանդիպման ընթացքում, եւ ընդհանրապես վերջին բանակցությունների ընթացքում քննարկվում է ոչ թե կարգավորման փաստաթուղթ, այլ քննարկվում է հենց հրադադարի ռեժիմի մասին նոր համաձայնագիր, նոր պայմանագիր ստորագրելու մասին: Հետեւաբար՝ ես ենթադրում եմ, որ Արծրուն Հովհաննիսյանը, նաեւ տեղյակ լինելով այդ միտումներին, որոնք կան այսօրվա բանակցային գործընթացներում, հավանաբար դա է նկատի ունեցել»:
Թաթուլ Հակոբյանը նկատեց, որ ընդհանրապես Հայաստանում մամուլի խոսնակները, նամանավանդ՝ նախագահի, շատ չխոսկան են լինում եւ լռում են. «Խնդրում եմ՝ սա չընկալել որպես Արծրուն Հովհաննիսյանի կամ պաշտպանության նախարարի գովք, բայց ես կարծում եմ, որ Արծրուն Հովհաննիսյանը կոմպետենտ անձնավորություն է, բավականին լավ տիրապետում է ե՛ւ լրագրողների հետ շփման կանոնին, ե՛ւ նաեւ շատ լավ տիրապետում է ընդհանուր իրավիճակին: Եվ ես կարծում եմ, որ մամուլի խոսնակը դրա համար է, որպեսզի արտահայտի նման մտքեր, ես չեմ կարծում, որ նա միայն պետք է տեխնիկական հայտարարություններ անի: Եվ ինչ-որ ասել է Արծրուն Հովհաննիսյանը, ուղղակի այսօրվա իրավիճակի արձանագրումն է:
Շատ հաճախ մենք, նաեւ լրագրողներս խոսում ենք մի քիչ հնացած բառապաշարով, այսինքն՝ կյանքն առաջ է գնում, նոր փոփոխություններ են լինում, եւ մենք օգտագործում ենք այն բառապաշարը, որ միշտ օգտագործել ենք: Հետեւաբար՝ ես կարծում եմ, որ կարելի է նաեւ այդ մակարդակով հայտարարություններ անել, կարելի է նաեւ բառապաշարը փոխել: Մասնավորապես՝ օրինակ՝ ես՝ որպես լրագրող-փորձագետ, արդեն սկսել եմ օգտագործել ոչ թե «դիպուկահարների պատերազմ», այլ «դիվերսիոն պատերազմ» ձեւը, քանի որ ընթանում է դիվերսիոն պատերազմ, թեեւ միջազգային մամուլում շարունակում են օգտագործել այն տերմինաբանությունը, ինչ որ կա 1994 թվականի հրադադարից ի վեր:
Ես կարծում եմ, որ Արծրուն Հովհաննիսյանի արձագանքը բավականին ադեկվատ է, եւ արտահայտում է այն իրողությունները, որ մենք ունենք Հայաստանում, Ղարաբաղում, Ադրբեջանում, մասնավորապես՝ զորքերի շփման գծում»:
Ամի ՉԻՉԱԿՅԱՆ
