Պաշտպանության նախարարի մամուլի քարտուղար Արծրուն Հովհաննիսյանը երեկ լրագրողների հետ հանդիպմանը հայտարարել է, որ մենք այլևս ունենք ոչ թե հրադադար, այլ փաստացի պատերազմ, որն ընթանում է հայ-ադրբեջանական սահմանին և շփման գծում: Ըստ էության, պաշտպանության նախարարի մամուլի քարտուղարի այդ բնորոշումը ներկայումս շատ դժվար է վիճարկել, և կարող ենք խոսել ընդամենը ընթացող պատերազմի, այսպես ասած, տեսակի կամ տարբերակի մասին:
Եվ որքան էլ փորձենք զերծ մնալ բնակչության շրջանում, քաղաքացիների շրջանում ավելորդ խուճապ առաջացնելու վտանգից, այնուհանդերձ պետք է արձանագրել, որ պատերազմն ընթանում է, և դրան առավել պատրաստ լինելու, դրանում առավել անվտանգ լինելու համար պետք է ընդունել իրականությունն այնպես, ինչպես կա և անել համապատասխան քայլեր: Վերջին հաշվով, խուճապն, իհարկե, ծայրահեղություն է, սակայն մյուս ծայրահեղությունն էլ զգոնության բթացումն է, այսպես ասած՝ արխայինությունը, որ կարող է ևս ունենալ վտանգավոր հետևանքներ:
Եվ ուրեմն՝ պետք է արձանագրել, որ պատերազմը ընթանում է արդեն տևական ժամանակ, և եթե այն լայնամասշտաբ չէ, դա դեռ չի նշանակում, որ պատերազմ չէ: Մյուս կողմից, սակայն, պատերազմի հարցում համարժեքացման կարիք ունի առաջին հերթին իշխանությունն ինքը՝ իր գործողություններով, իր կառավարման արդյունավետության գործակցով, իր վարքով՝ սկսած կենցաղից, տանից, ընտանիքից, մինչև աշխատավայր, աշխատանքային պարտականությունների կատարում: Երբ այս ամենի պրիզմայով հետևում ենք Հայաստանի իշխանությանը, հետևում ենք բարձրաստիճան պաշտոնյաների վարքին, ապա այդ վարքը, մեղմ ասած, պատերազմին համարժեք լինելուց հեռու է այնքան, որքան Սինգապուրն է հեռու հայ-ադրբեջանական սահմանագոտուց:
Կարդացեք նաև
Մուսա Միքայելյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
