Չգիտեմ ինչու՝ մենք, այսինքն թե՝ մարդ արարածներս, մեր կյանքը թողած անվերջ ուզում ենք ապրել ուրիշի կյանքով: Ի՞նչ կա ավելի հետաքրքիր ուրիշի կյանքում` չգիտեմ: Չեմ ուզում բանալու անցքից հետեւել նրանց, քանի որ իմ կյանքն է ինձ հետաքրքիր` թերեւս ուրիշների հետ եւ ուրիշների միջեւ, երբ մեր կյանքը ոչ թե միասին ենք ապրում, այլ միասնական:
Իրիկնային սրճարանում մենակ նստած, նայելով անձյուն ձմեռվա մեջ մերկ կանգնած եւ իրենց մերկությունից չամաչող ծառերին՝ այդպես մտածում էի ես:
Եվ հիշեցի երազս. երեկ քնեցի լուսադեմին ու տարօրինակ երազ տեսա, թե ինչպես իմ ընկեր Բարսեղը բոբիկ ոտքերով բարձրանում է ձյունածածկ սարը եւ ինձ կանչում իր ետեւից.
– Հանի՛ր կոշիկներդ,- ասում է,- մի՛ վախեցիր, ձյունը տաք է, արի՛, արի՛ իմ ետեւից:
Ձյունածածկ սարը շողշողում է տարաշխարհիկ լույսով: Ես հանում եմ կոշիկներս ու հետեւում ընկերոջս: Ձյունն իսկապես տաք է:
– Արի՛,- ասում է Բարսեղ ընկերս,- արի՛, մենք տեսնելու ենք Նրան:
Մեր ետեւում՝ ներքեւում անհոդաբաշխ աղմուկ է: Ես շրջվում, ետ եմ նայում, իսկ Բարսեղ ընկերս ասում է՝ արի, հետո իրենք էլ կգան, արի՛:
Ձյունը թեեւ տաք է, բայց անորոշ տագնապ է հայտնվում իմ մեջ, եւ ես հարցնում եմ ընկերոջս՝ բա որ Նա այնտեղ չլինի՞:
Կարդացեք նաև
Իմ Բարսեղ ընկերը շրջվում է ու ասում.
– Հավատա, որ Ինքը այնտեղ է, հավատալով դու ոչինչ չես կորցնելու: Եթե այնտեղ չէ, ուրեմն մյուս սարի վրա է. մենք կտեսնենք Նրան: Իսկ եթե չհավատաս՝ ամեն ինչ կկորցնես: Արի՛, արի իմ ետեւից,- ասում էր նա:
Այո, կան գաղտնիքներ, որոնք տարաշխարհիկ խորհուրդ ունեն իրենց ներսում, եւ որոնց մոտենալը նույնն է, թե ցանկանաս մոտենալ մի կնոջ, ով, չգիտես, որ սիրում է քեզ, նույնն է նաեւ, որ տիեզերքը կամ մեր պարզ կյանքը պատված լինի սառույց լեռներով:
Պարզ մի օրինակ` ինչպես է պատահել, որ ծառերը եւ կանայք միշտ հակառակվում են իրար, սիրելով իրար` ընդդիմադիր են. քանի որ, երբ ձմռանը ծառերը մերկանում են` կանայք հագնվում են խստիվ, իսկ երբ ծառերը զարդարվում են, կանայք սկսում են մերկանալ… Եվ մենք` տղամարդիկս, տեսնելով ու չճանաչելով այդ անբացատրելի խորհուրդը՝ մեր կյանքը հարմարեցնում ենք, տեղավորում ծառերի եւ կանանց անբացատրելի ներդաշնակության միջեւ՝ մոռանալով Սարը շողշողուն:
Բոլորովին վերջերս մի գրքում Նիցշեից մեջբերում կարդացի, ուր փիլիսոփան ասում էր, թե վրեժխնդրության մեջ կինն ավելի է բարբարոս, քան տղամարդը: Տխուր է, իհարկե, եթե այդպես է, չէ՞ որ կանայք ծառերի քույրերն են, իսկ ծառերը դժվար թե վրեժխնդիր են տղամարդկանց…
Եվ ե՞րբ է հայտնվում գերագույն կամքը՝ տագնապով մտածեցի ես ու վերհիշեցի ինչ-որ երեւելի մեկի միտքը` թե մարդ արարածը երբեք անձնատուր չէր լինի ո՛չ հրեշտակին եւ ո՛չ էլ մահվանը, եթե ունենար կամքի զորություն…
Սրճարանում մենակ նստած` այսպես մտածում էի, երբ ապակուց այն կողմ ձմեռային ծառերի հեռապատկերում հայտնվեց ինձ ծանոթ մի դեմք, եւ ես տեսնելով նրան՝ անմիջապես էլ ետ վերադարձա անվախճանականության առնչությունից ու հասկացա պարզ մի բան. եթե հուսահատ մարդուն մի անգամ օգնում ես, պիտի սպասես պահանջատիրությանը, որն է ճիշտ, որը սխալ` չգիտեմ, մի բան գիտեմ, սակայն, հաստատ, որ ոչ թե ուրիշի կյանքով պիտի ապրել, այլ նաեւ ուրիշի համար, քանի որ բոլորիս արյունը կարմիր է եւ արցունքը` աղի…
Այնինչ Բարսեղ ընկերս շարունակում էր կանչել ինձ իր ետեւից դեպի Սարը շողշողուն՝ արի՛, մենք կտեսնենք Նրան, արի՛, մի վախեցիր, հավատա, որ Նա այնտեղ է: Հավատա, ու կտեսնենք:
ՄԵՐՈՒԺԱՆ ՏԵՐ-ԳՈՒԼԱՆՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
18.12..2015
