Երբ մեր բակում լույսն էր բացվում,
Լուսահոգի
Հայրս ելնում էր, լվացվում
Ու հեռանում էր աղոթքի:
Եվ այդ ժամին լուսաբացի
Ծեր քահանան մեր հարեւան
Շտապում էր մեզ երեւալ՝
Մի գավ գինի ճաշակելու,
Եվ քանի ումպ մնացել էր
Երեկ կոնծած բաժակներում՝
Լուռ հավաքել,
Մատռվակել՝
Ուրիշներին պատվարկելու:
Ոչ ոք նրան չէր արգելում
Հավախոսին
Շատախոսել,
Քանի որ նա
Պիտի գնար
Մեր հին վանքում ժամերգելու:
Երբ քահանան մտնում էր վանք՝
Պառավները մեր հարեւան
Կանգնում էին տեր հոր կողքին
Եվ շտապում համերգելու՝
Առանց տող իսկ հասկանալու
Օրվա խորհուրդը ամփոփող
Աղոթքներից հարափոփոխ:
Կարդացեք նաև
Այսպես էր մեր հին փողոցում,
Ինչպես մեր հին եկեղեցում,
Աղոթք, ժխոր, իրարանցում,
Բայց նորություն երբեք չկար:
Ծերուկները խեղճ ու տկար,
Եվ պառավները լեզվանի՝
Կանչում էին միշտ «Տեր կեցցո»,
Եվ թախանձում եկեղեցուն,
Որ պատերազմը վերջանար
Մինչեւ վերջը անցնող գարնան,
Զինվորները դառնային տուն:
Եվ այդպես էլ՝ ըստ պահանջի
Մեր թշնամին հետ նահանջեց,-
Մենք հաղթեցինք:
Սակայն, ավաղ,
Թափուր մնաց եկեղեցին:
Ժողովուրդը էլ չէր գնում աղոթելու,
Քանզի Աստծուն
Աղերս չուներ հաղորդելու:
ՄԵՐՈՒԺԱՆ
