Իրականում շատ դժվար է պատկերացնել այս դեպքը, որին ես ոչ միայն ականատես եղա, այլեւ մասնակից: Խորհրդային տարիներին «Հատուկ չես հնարի» վերնագրով մի հաղորդում կար, որտեղ ներկայացվում էին զավեշտալի, շատ անգամ անիրական թվացող դեպքեր: Այս պատմությունը խորհրդային այդ նախագծի արդի հայաստանյան արտացոլումն է:
Անի Հարությունյան. Լուսանկարը՝ www.court.am-ից
Ուրեմն, այս տարվա դեկտեմբերի 10-ին, ՀՀ Վարչական դատարանի 319 դահլիճում, 17.50-ին դատավոր Անի Հարությունյանը պետք է վճիռ հրապարակեր: Սովորությանս համաձայն՝ ժամանակից 10 րոպե շուտ էի եկել: Դահլիճը բացվեց: Նիստերի քարտուղարը ինչ-որ մեկին հեռախոսով զեկուցեց դահլիճում ներկա գտնվողների մասին: Նստած էինք:
Իմ ժամով 17.52 րոպեին դահլիճ մտավ ինչ-որ մի երիտասարդ աղջիկ(՞), մոտեցավ ինձ եւ ասաց, որ դատավորը խորհրդակցության է, եւ վճռի հրապարակում չի լինելու(՞), իսկ վճռի օրինակն իրենք կուղարկեն փոստով: Հետաքրքրվեցի, թե ի՞նչ վճիռ է կայացվել: Երիտասարդ աղջիկը խոստացավ տեղեկանալ(՞) եւ վերադառնալ դահլիճ: Մի քանի րոպեից նա ասաց, որ գործերը դատավորի մոտ են եւ նա չի կարողացել պարզել վճռի բովանդակությունը(՞): Միեւնույն ժամանակ աղջիկը խոստացավ որոշ ժամանակ անց պարզել ամեն ինչ(՞) եւ ինձ հեռախոսով տեղյակ պահել(՞): Ես տրամադրեցի նրան իմ հեռախոսահամարները եւ դուրս եկա դատարանի շենքից:
20-25 րոպեից, երբ արդեն նստած էի համակարգչիս դիմաց եւ գրում էի այս տողերը, զանգահարեց «դատարանի աղջիկը» եւ վերջապես «հրապարակեց» դատարանի վճիռը:
Կարդացեք նաև
Ինչպես երեւում է, խոսքս վճռի բովանդակությանը չի վերաբերվում: Խնդիրը դատարանի գործելաոճի մեջ է: Փաստորեն, Հայաստանի Վարչական դատարանի դատավոր Անի Հարությունյանը շրջանառության մեջ դրեց մեզ համար մի նոր գաղափար՝ դատավճիռ հեռախոսով: Հատկանշական է, որ նորամուծությունն իրականացվեց ՀՀ Սահմանադրության նոր նախագծի հանրաքվեից օրեր անց: Ենթադրեցի, որ այն պետք է որ համահունչ լինի Սահմանադրության նոր նախագծի տառին եւ ոգուն:
Եվ եթե այսպես շարունակվի, ապա դատական նիստերը եւս կարելի է հեռախոսակապի միջոցով անցկացնել: Իսկ միգուցե դատական քննարկումներն էլ SMS հաղորդագրություններո՞վ կազմակերպվի, իսկ քննչական գործողությունները՝ Ֆեյսբուքո՞վ:
Սակայն, եթե լուրջ, ապա ըստ գործող Սահմանադրության 91-րդ հոդվածի՝ « Դատարանի վերջնական ակտերն ընդունվում են Հայաստանի Հանրապետության անունից»: Ենթադրում եմ, որ դրանք պետք է ընդունվեն եւ հրապարակվեն Սահմանադրությամբ եւ օրենքով լիազորված դատավորների կողմից, դատարանների շենքերի դատական դահլիճներում, հոտնկայս, ՀՀ պետական զինանշանի եւ դրոշի ներքո: Իմ այս դեպքում դա պետք է կատարվեր Վարչական դատարանի 319 դահլիճում, դատավոր Անի Հարությունյանի կողմից: Մինչդեռ ինձ համար վճիռ ոչ թե հրապարակվում այլ կարդացվում էր դատարանում աշխատող երիտասարդ աղջկա շուրթերով, BEELINE եւ VIVA-CELL օպերատորների օգնությամբ:
Ես վճիռը ունկնդրում էի իմ աշխատասենյակում նստած սրճելիս: Կարելի է ենթադրել, որ վճիռ կարդացողը նույնպես ազատ ոճի մեջ էր: Եվ ի՞նչ… Այնուամենայնիվ, եթե դատական այս ընթացակարգը կա եւ նույնիսկ կիրառվում է, ուրեմն գործ ունենք դատարանի կողմից, շրջանառության մեջ դրված նորամուծության հետ:
Իսկ ի՞նչ իրավական հիմք ունի կիրառված նորամուծությունը եւ ի՞նչ ապագա այն կունենա, կերեւա այն ժամանակ, երբ այս հրապարակման շնորհիվ, խնդիրը քննարկման առարկա դառնա Արդարադատության խորհրդում:
ԿԱՐԵՆ ՀԵՔԻՄՅԱՆ
