Սահմանադրական փոփոխությունների հանրաքվեից հետո Հայաստանը հայտնվեց բոլոր առումներով անցումային մի շրջանում: Անցումային շրջան է իշխանության մեջ, քանի որ մինչև 2018 թվականը փաստորեն շարունակելու է գործել արդեն հին Սահմանադրությունը, և նորը լիարժեք ուժի մեջ կմտնի 2018-ից հետո, երբ Սերժ Սարգսյանը հրաժեշտ կտա պաշտոնին:
Անցումային այդ շրջանը իշխանությանը դնում է մի իրավիճակում, որը բնորոշվելու է մի շարք առանձնահատկություններով, առավել ևս նկատի ունենալով այն, որ Սերժ Սարգսյանը հայտարարել է նախագահի պաշտոնից, սակայն ո՛չ իշխանությունից հեռանալու մասին և կարող է լինել վարչապետ կամ ԱԺ նախագահ: Սա նշանակում է, որ իշխանական համակարգը հայտնվում է այս գործոնից կախվածության մեջ:
Խնդիրն այն է, որ Սերժ Սարգսյանը հեռացողից դառնում է մնացող: Եվ եթե ինչ-որ քայլեր հնարավոր էին հեռացող նախագահի դեմ, ապա մնացողի պարագայում այդ քայլերը այլևս դառնում են հարցական: Այսինքն՝ Սերժ Սարգսյանն, այսպիսով` մեծացրել է ներհամակարգային ռիսկերը: Ասել կուզի՝ եթե նա հեռացող նախագահի ընկալում ունի իշխանական համակարգում, ապա այդ համակարգի տարբեր թևերի մեջ նվազում է ռիսկը նրա հանդեպ որևէ գործողության մասով՝ նախաձեռնելու, աջակցելու, միանալու և այլն:
Այդ իրավիճակը մեծացնում է Սերժ Սարգսյանի ռիսկերը, որովհետև այդ դեպքում արդեն ոչ միայն կարող են ավելի համարձակ սպասել նրա հեռանալու ժամկետին և այդ ընթացքում նույնքան համարձակ գործընթացներ ծավալել իշխանության համար պայքարում՝ հաշվի չառնելով արդեն Սերժ Սարգսյանին, այլև նույնիսկ կարող են արագացնել նրա հեռացումը:
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
