Դեկտեմբերի 7-ին Հայաստանն ակտիվորեն քննարկում էր դեկտեմբերի 6-ի սահմանադրական հանրաքվեի արդյունքները: Ինչպես հայտնի է, պաշտոնական արդյունքների համաձայն «այո»-ն հավաքել է ավելի քան 63 տոկոս ձայն, իսկ «ոչ»-ը՝ 32 տոկոսից ավելի: Այսպիսով, տեղի ունեցավ այն, ինչը, ըստ էության, կանխատեսելի էր: Եվ բնականաբար տեղի ունեցավ ընտրակեղծարարության այն ողջ ծաղկաբույլով, ինչով որ Հայաստանում իշխանությունները սովորաբար ստանում են իրենց համար ցանկալի արդյունքները համապետական քվեարկությունների պարագայում:
Սահմանադրական հանրաքվեով, ըստ էության, Հայաստանում սկիզբ է առնում մի նոր քաղաքական ցիկլ՝ արդեն կառավարման նոր մոդելով, առանց նախագահական ընտրությունների, ներքաղաքական նոր տրամաբանությամբ: Սակայն Հայաստանում, ըստ էության, տեղի է ունեցել շրջադարձային երևի թե ևս մի բան, որն արդեն կատարվել է դեկտեմբերի 7-ին: Հայաստանում, ըստ էության, ավարտվել է ընդդիմադիր դաշտի մի ցիկլ, որտեղ կայծակնային առկայծում ունեցավ «Նոր Հայաստան» միավորումը, միաժամանակ ըստ էության բավական արագորեն էլ հանգելով:
«Նոր Հայաստանը», որ դեկտեմբերի 1-ին իշխանափոխության հռչակագրով սկսել էր շուրջօրյա հանրահավաքների գործընթաց՝ արտահերթ նախագահական ընտրությունների նպատակադրմամբ, երեկ հայտարարել է այդ գործընթացը դադարեցնելու և նոր ռեժիմի անցնելու մասին: Սա, ըստ էության, ոչ այլ ինչ է, քան ընդամենը պայքարի անարդյունավետ ավարտի ազդարարում՝ փորձելով ապահովել որոշակի արժանապատիվ նահանջ: Միևնույն ժամանակ, այստեղ զուտ գործընթացի ավարտ չէ՝ ֆորմալ կամ ոչ ֆորմալ, այլ ըստ էության՝ նախ և առաջ գործողությունների և մոտեցումների մեթոդաբանության ավարտ:
Մուսա Միքայելյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
