Խառնակ օրեր են ու թեժ մրցավազք,
Իսպառ չքվել է խիղճը մարդկային,
Շուրջը թափառող ծով արհամարհանք,
Կյանքի կանգառ է ու սով երկնային:
Կարդացեք նաև
Մոլորյալ ու բութ, լերթ հայացքներով,
Մուրացկանների ծով բազմություն է,
Նրանց աչքերում ամայություն է,
Ուղեղները՝ լի բոբիկ մտքերով:
Արժեքներ չկան, ծնկել են նրանք,
Կան շատ ծառաներ և անդեմ տերեր,
Ոմանք շինել են երկիրն ապարանք`
Եվ մարդկանց դարձրել անզոր ու անտեր:
Գործազրկություն ու ծով արտագաղթ,
Հավատի կորուստ և ոգու անկում,
Արժեքների սով, դատարկ մագաղաթ,
Խեղված հոգիներ, գիշերներ անքուն:
Անհեթեթ գիշեր, անիմաստ ցերեկ,
Անվերջանալի ճոխ խրախճանքներ,
Ինչքան լեցուն էր մեր օրը երեկ…
Խարույկին խանձվող մութ ճակատագրեր:
Դատարկ փողոցներ ու անշունչ տներ,
Անմիտ հայացքներ և ունայն բարքեր,
Բախտին հանձնված բազում հոգիներ…
Դեպ անհայտություն քայլող դիակներ:
Մարել է հույսը, էլ չկա հավատ,
Մարդկային կյանքը դարձել է դժոխք,
Ղեկին նստած են պոռնիկ ու կավատ,
Մարդուն չի փրկում՝ և ոչ մի աղոթք:
Փոշիացել են ողջ արժեքները,
Շուրջը իշխում է և մոլուցք, և կիրք,
Արդ գաղջ են բուրում մարդկանց մտքերը,
Հաղթողի դափնուն տեր է անկիրթը:
Մարդիկ նման են խաղալիքների,
Նրանց քայլերում չկա լրջություն,
Հազիվ է լսվում ձայնը չարքերի,
Որը ծնում է լոկ նենգ մատնություն:
Դեպ անհայտություն սուրող մեր միտքը,
Պատռում է քամուն, տապալում գետին,
Փորձում է ուղղել կռացած մեջքը,
Որ փրկի ազգի արնոտած հոգին:
Աշխարհում չունենք ոչ մի սպասող,
Երես են թեքել բոլորը մեզնից,
Տեր իմ, եթե կա մեզ գեթ մի փրկող,
Մեր փխրուն հույսն է՝ կախված քեզնից…
Պետք է հնչեցնել զգոնության կոչ,
Եվ համախմբել սրտացավ մարդկանց,
Մի բռունցք դարձած՝ երեխա և ջոջ,
Հավերժ ազատեն ճամփան ավետյաց…
Անանիա ՄԱՂԱՔՅԱՆ
