Օրերս հեռուստատեսությամբ լսեցի «Այո»-ի քարոզարշավին լծված խմբերից մեկի երիտասարդ մի անդամի, որ տարակուսանքով իրեն հետեւող քաղաքացիներին ասում էր, թե բարեփոխված Սահմանադրությունը «կախարդական այն փայտիկն» է լինելու, որը «հիմնովին փոխելու է մեր կյանքը»: Անշուշտ հեքիաթայինի ուղղությամբ:
… Թե այդ կոչին որքանով ականջալուր կլինեն մեր քաղաքացիները, դժվար է ասել, սակայն հաստատապես կարող եմ պնդել, որ «Այո»-ն հաղթելու է: Եվ իմ այս պնդումը հիմնավորված չէ այն սուբյեկտիվ հանգամանքով, որ ինքս այդպես եմ ուզում, ոչ էլ նախորդՙ 1995 եւ 2005 թթ.ի նախադեպերով, երբ ամեն բան արվեց, հատկապես առաջին Սահմանադրության ընդունման համար, որպեսզի ընտրազանգվածի պատասխանն ու մասնակցությունը դրական ցույց տրվի:
Իմ պնդումը հիմնված է մի պարզ, շատ պարզ դիտարկման վրա, հատկապես Երեւանից դուրս՝ մարզերում ու շրջաններում. մարդիկ դժգոհ են իրենց կյանքից, վիճակից, հետեւաբար Սահմանադրական փոփոխությունները միգուցե առիթ դառնան վերափոխելու իրենց կյանքը, բարելավելու իրենց վիճակը: Մինչդեռ, շարունակելով ժողովրդական նույն տրամաբանությունը, «Ոչ»-ի պարագայում իրենց վիճակը չի փոխվելու:
Եվ իսկապես: Հակառակ շատ շատերի հետ նաեւ իմ ունեցած մտավախություններին, որոնց մասին արտահայտվել եմ այս սյունակում թե տարբեր առիթներով, «Ոչ»-ը մեզ ոչ իմ տեղ չի տանելու, դեպի լավը չի փոխելու մեր կյանքը, մանավանդ որ «Ոչ»-ականները փաստորեն ոչ մի նոր բան չեն առաջարկում, այլ պահանջում են պահպանել նույնը, այսինքն այն նույն վիճակը, որից առաջինը, եւ իրավացիորեն, դժգոհում են իրենք:
Կարդացեք նաև
Հակոբ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» շաբաթաթերթի այսօրվա համարում
