Այս օրերին մեկ այլ զուգահեռ էլ է պտտվում՝ Հունանյանի խմբի հետ։ «Եթե, ասենք, Նաիրի Հունանյանը յուր ախպեր-ընկերների հետ միասին 1999 թ. հոկտեմբերի 24-ին ձերբակալվեր, նույնպես հեգնանքի կենթարկեիք հատուկ ծառայություններին, կմեղադրեիք նրանց Նաիրիի տան կահույքը ջարդելու համար, ու կզարմանայիք, թե ոնց կարան տաղանդաշատ լրագրողն ու լավ բժիշկն ահաբեկիչներ լինեն»,- հարցնում է Հեռուստապետկոմի նախկին նախագահ Տիգրան Հակոբյանն իր ՖԲ ընկերներին։
Տարբերությունը մեծ է, եւ այն նախեւառաջ իշխանության նկատմամբ վերաբերմունքի մեջ է։ Հունանյանի հիմնական թիրախը ժողովրդի սիրեցյալ Կարեն Դեմիրճյանն էր եւ բազմաթիվ համակիրներ ունեցող Վազգեն Սարգսյանը, իսկ սա արմատապես փոխում է ժողովրդական ատելության դոզան։
Երկրորդ տարբերությունն էլ այն է, որ Հունանյանն ու մյուսները օրը ցերեկով, մինչեւ ատամները զինված, կարողացան մտնել Ազգային ժողով եւ հեղաշրջում կատարել երկրում։ Նրանց լուրջ ընդունեցին միայն այն պահին, երբ ավտոմատներ տեսան ԱԺ նիստերի դահլիճում։
Իսկ զինյալ ակտիվիստներին հենց սկզբից էլ շատ լուրջ էին ընդունել եւ «խեղդեցին» բնում։ Վնասազերծումից հետո սկսվեց «շրջիկ կրկեսը», որն ավելի անլրջացրեց ահաբեկչության շուրջ ստեղծված տրամադրությունը, եւ ահաբեկիչների նկատմամբ ատելության փոխարեն հումորային տրամադրությունը գնալով վարակիչ էր դառնում։
Կարդացեք նաև
Սակայն «ահաբեկչություն» որակումը իրավապահները դեռ չեն տվել։ Հնչել են «հանցավոր համագործակցություն», «զենքի ապօրինի կրում», այլ տերմիններ, բայց քանի որ «տեռորիզմը» բոլորի շուրթերին է, վերհիշենք վերջին տարիների ահաբեկչության այլ ակտերն էլ։
Սյուզան ՍԻՄՈՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
