Երբ մեծ խումբ երիտասարդներ, որոնց գրառումներից դատելով, լավ հայրենիքում ապրելու, իրենց երկիրը մաքուր, գեղեցիկ, բարեկեցիկ ու ապահով դարձնելու երազանքներ ունեն եւ դրան հասնելու համար ոչ թե աշխատում են, պայքարում, այլ զենք կուտակում՝ հավանաբար ահաբեկչություն իրականացնելու եւ գործող իշխանություններից ազատվելու նպատակով, ապա սա խոսում է ընտրական համակարգի չգոյության, երկրում ինչ-որ բան փոխելու նկատմամբ հավատի բացակայության մասին։
Նաեւ այն մասին, որ կարելի է ճնշելով, ահաբեկելով, վախեցնելով՝ պահել քաղաքական ուժերի «ստատուս-քվոն», սակայն երբ մարդիկ հայտնվում են դատապարտվածի անհույս եւ անզոր վիճակում, նրանք դառնում են անկանխատեսելի ու վտանգավոր։
Մարդկանցից կարելի է խլել ամեն ինչ, բայց հույսը խլել չի կարելի։ Նրանք պետք է տեսնեն փոփոխություններ անելու հնարավորությունը, որ զենք չառնեն ձեռքները։
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
