Հայաստանի քաղաքական համակարգի ամենալուրջ խնդիրներից մեկը, եթե ոչ՝ ամենահիմնականը, պատասխանատվության բացակայությունն է ու հիշողության կորուստը: Մարդիկ կարող են երկար տարիներ բարձր պաշտոններ զբաղեցնել, այդ ընթացքում հանցավոր գործողություններ կատարել կամ ցուցաբերել անգործություն, հետո հեռանալ պաշտոնից ու ոչ միայն՝ առանց որևէ պատասխանատվություն կրելու վայելել կյանքը, այլ ժամանակ առ ժամանակ դատողություններ անել այլոց թերությունների մասին:
Երևույթ, որը տարածված է մեզանում: Այս երևույթի ամենավառ արտահայտողներից մեկն էլ Հայաստանի երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանն է, ով, բացի ինքնահարցազրույցներից, ժամանակ առ ժամանակ հարցազրույցներ է տալիս նաև այլ՝ որպես կանոն, օտարերկրյա լրատվամիջոցների, ու երբեմն՝ սուր, երբեմն՝ դիվանագիտական ձևակերպումներով քննադատում գործող իշխանությանը:
Օրերս Ռ. Քոչարյանը հարցազրույց է տվել գերմանական «Deutsche Welle» հեռուստաընկերությանը, որում տեղ-տեղ՝ սուր, տեղ-տեղ՝ մեղմ քննադատություններ է հնչեցրել Հայաստանի իշխանությունների, վարվող ներքին ու արտաքին քաղաքականության վերաբերյալ:
Միանգամից ասենք՝ Ռ. Քոչարյանի բոլոր քննադատությունները տեղին են, արդարացի են և հիմնավոր: Բայց նա խոսում է այնպիսի արատավոր երևույթների մասին, որոնց հիմքերը դրվել ու զարգացվել են նաև իր իշխանության տարիներին, շատ դեպքերում՝ անձամբ իր մասնակցությամբ:
Կարդացեք նաև
Հասարակության ապատիա, քաղաքական վերնախավի ու ընդդիմության վարկաբեկվածություն, Ռուսաստանից վասալային կախվածություն… նա խոսում է այնպես, կարծես 20-ամյա բացակայությունից հետո նոր է վերադարձել Հայաստան ու սրտի անհուն կսկիծով կիսվում է իր տպավորություններով:
Բայց գրեթե առանց բացառության՝ բոլոր արատավոր երևույթները, որոնց մասին խոսում է Ռ. Քոչարյանը, նաև իր իշխանության ծնունդն են, գործող իշխանությունն էլ՝ իր իշխանության օրգանական շարունակությունը՝ թե ֆիզիկապես, թե գործելաոճի առումով: Նշանակո՞ւմ է սա արդյոք, որ Քոչարյանը կամ որևէ այլ նախկին բարձրաստիճան պաշտոնյա չպետք է ընդհանրապես հրապարակավ կարծիք հայտնի:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում
