Կիսապատերազմական իրավիճակում գտնվող երկրի համար նման հարցադրումը թվում է անհեթեթ, սակայն ահաբեկչության համաշխարհային ներկայիս սաստկացած ալիքի պարագայում հարցումն ուղղված է մեր ազգային անվտանգության ծառայություններին՝ առաջին հերթին, ապա՝ մեր ողջ պետությանը՝ բանակ, կառույցներ եւ քաղաքացիներ: Սա այլ տեսակի պատերազմ է, որի պարագայում հզորագույն բանակներն անգամ անզոր են, քանզի ահաբեկիչի նպատակը ոչ թե երկիրը պարտության մատնելն է կամ գրավելը, այլ՝ ցավեցնելը, զոհ ու զոհեր ընդունելով անպաշտպան բնակչությունից, ժողովրդից: Եվ նույն հարցադրումը ներկա օրերում իրենք իրենց տալիս են բազմաթիվ երկրներ: Մինչդեռ մեր պարագայում ամենաանտարբերը ամենախոցելին է՝ ազգաբնակչությունը, որին թվում է, թե վտանգը շատ է հեռու իրենից:
Չեմ ուզում վախեցնել ոչ ոքի, սակայն նկատի ունենալով մեր ժողովրդի բարեմտությունը նման պարագաներում՝ ուզում եմ հիշեցնել դեռեւս մոտիկ անցյալում հենց մեր ժողովրդի դեմ «Իսլամական պետության» եւ այլ խմբավորումների ահաբեկիչների վայրագությունները Քեսաբի, Դեր Զորի ու Հալեպի հայաբնակ թաղամասերի դեմ: Ուզում եմ հիշեցնել հենց այս ամառ թուրքական թերթերում նույն եւ նման ահաբեկիչների սպառնալիքը Արեւմտյան Հայաստան այցելող մեր ազգակիցներին ուղղված: Բոլոր այդ պարագաներում նրանք՝ ահաբեկիչները օգտագործվեցին Թուրքիայի եւ, հարադրաբար, Ադրբեջանի կողմից, եւ կօգտագործվեն դարձյալ ու դարձյալ:
Սակայն հարցադրումս, ինչպես ասացի, առաջին հերթին ուղղված է մեր ազգային անվտանգության մարմիններին եւ հասկանալիորեն՝ չի ենթադրում որեւէ պատասխան- որքանո՞վ են մեր սահմանները, սահմանակետերը, մաքսատները, օդային ու ցամաքային անցակետերը, ճանապարհները, գետնուղիները, խճողված կամ մարդաշատ հավաքավայրերն ու կենսագործունեության համար անհրաժեշտ մյուս վայրերը պաշտպանված, ոչ միայն ֆիզիկապես, այլեւ մասնագիտորեն դրանք վերահսկվո՞ւմ են:
Հակոբ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» շաբաթաթերթի այսօրվա համարում
