Վերջին շրջանում ակտիվացել են գործընթացները Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման շուրջ: Տեղի են ունենում տարբեր ձևաչափերով քննարկումներ թե Հայաստանի և թե Ադրբեջանի իշխանությունների հետ: Ակնհայտ է, որ պայթյունավտանգ իրավիճակում գտնվող այս տարածարջանում, որտեղ առկա է սիրիական ճգնաժամը, Իսլամական պետության վտանգը, քրդերի խնդիրը, Իրան-Արևմուտք դեռևս լիարժեք չկարգավորված հիմնահարցը, աշխարհի ուժային բևեռները և մասնավորապես ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահ երկրները փորձում են ամեն կերպ վերահսկողության տակ պահել ղարաբաղյան համակամարտությունը և թույլ չտալ պատերազմական գործողությունների վերսկսում:
Մյուս կողմից լրատվական և փորձագիտական շրջանակները որոշ ժամանակ է տեղեկատվություն են տարածում, որ հնարավոր է՝ տեղի ունենա Լեռնային Ղարաբաղի շուրջ գտնվող ազատագրված մի քանի շրջանի վերադարձ Ադրբեջանին՝ հակամարտության գոտում առավել տևական և կայուն խաղաղության ապահովման դիմաց: Ակնհայտ է, որ եթե նման զարգացումներ լինեն, դրանից էապես կտուժեն Հայաստանն ու Ղարաբաղը: Ադրբեջանի ռազմատենչ և հայատյաց կեցվածքի պայմաններում, հայկական կողմի միակողմանի զիջումները բացարձակապես չեն նվազեցնի լարվածությունը և կարող են էլ ավելի ապակայունացնել իրավիճակը:
Բանակցությունների հաջող ընթացքի համար հարկավոր է նախ ապահովել վստահության մթնոլորտ բանակցող կողմերի միջև: Այս համատեքստում կարևոր է Մինսկի խմբի համնախագահների ադեկվատ գնահատականը Ադրբեջանի կողմից իրականացվող սահմանային սադրանքներին և դիվերսիաներին: Այս հարցում հակամարտող կողմերի միջև հավասարության նշան դնելը էլ ավելի սանձարձակ է դարձնում Ադրբեջանին և փակուղի մտցնում ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման գործընթացը:
Շատ կարևոր է նաև այն գիտակցումը, որ ղարաբաղյան համակարտության որևէ կարգավորում չի կարող կյանքի կոչվել՝առանց Ղարաբաղի ժողովրդի համաձայնության: Իսկ նման համաձայնությունը կարող է ամրագրվել միայն հանրաքվեի միջոցով:
Կարդացեք նաև
Ցանկանում եմ կոչս ուղղել Հայաստանի և Ղարաբաղի իշխանություններին, որպեսզի նրանք լինեն զգոն, չենթարկվեն այս հարցով բազմիցս գործադրվող ճնշումներին և ղարաբաղյան բանակցություններում որպես գործընկեր դիտեն հայաստանյան և ղարաբաղյան հասարակություններին, ինչը կուժեղացնի հայկական կողմի դիրքերը:
Գտնում եմ, որ ժամանակն է, որպեսզի Ղարաբաղի իշխանությունները պաշտոնապես հայտարարեն, որ Հայաստանը չի ներկայացնում Արցախը բանակցությունների ժամանակ և պահանջեն բանակցային գործընթացի լիարժեք մասնակցի մանդատ, ինչը կապահովի բանակցային հավասարակշռությունը և Ղարաբաղի ժողովրդի շահերի պատշաճ պաշտպանությունը:
