Մայրաքաղաքի Չարբախ թաղամասի շուկայի կանգառում չկա սպասասրահ: Տրանսպորտի սպասող ուղեւորները օգոստոսյան շոգին, անձրեւին ու ձմռան ձնին, քամուն ու բքին պատսպարվելու տեղ չունեն: Երեխան գրկին կինը կամ փայտե հենակներով ազատամարտիկը, ուսանողներն ու աշակերտները սպասում են տրանսպորտի: Իսկ մայրաքաղաքի տրանսպորտի համար պատասխանատուները առոք-փառոք նստած են իրենց տաքուկ աթոռներին՝ արհամարհելով քամու, անձրեւի հետ կռիվ տվող ուղեւորներին:
Ուշագրավն այն է, որ Երեւանի քաղաքապետարանի տրանսպորտի վարչության պետ Հենրիկ Նավասարդյանին 07.10.2015 թվականին իմ կողմից ուղղված դիմումին, որով առաջարկում էի նշյալ կանգառից մոտ 15 մետր վերեւ հատվածում տեղադրել սպասասրահ, պատասխան է եկել, որ վարչությունն իմ այս հարցին արդեն իսկ սպառիչ պատասխան է տվել 11.06.2015 թվականին: Այդ ինչպե՞ս կարող էր պարոն Նավասարդյանը հոկտեմբեր ամսվա իմ գրությանը պատասխանել հունիսի 11-ին:
Պարոն Նավասարդյանի բոլոր աշխատանքները պետք է գնահատել սրանով: Մայրաքաղաքը ստացել է զգալի քանակի ավտոբուսներ, քաղաքային տրանսպորտի քանակը զգալիորեն ավելացել է: Չարբախցին Կոմիտասի պողոտա կամ Ցեղասպանության համալիր գնալու նպատակով պետք է երկու տրանսպորտ փոխի: Բացի լրացուցիչ ծախսից՝ նա կորցնում է զգալի ժամանակ: Ինչո՞ւ պետք է Չարբախ-Մաշտոցի պողոտա երթուղի չլինի: Միայն այն պատճառով, որ այս թաղամասի բնակչությունը հիմնականում պատկանում է աղքատ դասակարգին: Ճիշտ է, չարբախցին մայրաքաղաքի կենտրոնում չի բնակվում, բայց կենտրոնում բնակվողների պես բոլոր հավասար իրավունքներն ունի՝ իր կանգառում տրանսպորտին սպասելիս գլխավերեւում ծածկ ունենալու:
ՍԵՐԳԵՅ ԱՎԱԳՅԱՆ
Շրջակա միջավայրի անվտանգության գիտությունների միջազգային ակադեմիայի թղթակից անդամ
Կարդացեք նաև
«Առավոտ» օրաթերթ
11.11..2015
