Հայաստանի Հելսինկյան կոմիտեի նախագահ, իրավապաշտպան Ավետիք Իշխանյանն անդրադառնալով ցմահ ազատազրկվածների խնդիրներին՝ ասել է. «Հայաստանի իշխանություններն այդ կատեգորիայի մարդկանց նկատմամբ ընդհանրապես որեւէ վերաբերմունք չունեն եւ չեն ուզում անդրադառնալ նրանց հիմնախնդիրներին։ Մեծ հաշվով այսպես կարող եմ ասել՝ այստեղ կարող է գործել երկու սկզբունք, որոնք կարող են համատեղվել։ Մի սկզբունքը կարող է լինել զուտ գթասրտության, մարդասիրական վերաբերմունքը, մյուսը կարող է լինել զուտ իրավական մոտեցումը։ Հիմնականում քաղաքակիրթ երկրներում այդ երկուսը համատեղվում են։ Հայաստանում, ես կարող եմ պնդել, որ գործում է ոչ մեկը, ոչ էլ մյուսը»։
Իշխանյանը կարծում է, որ իրավական տեսակետից որեւէ քայլ չի ձեռնարկվում. «Պատժից ազատելը հիվանդության պատճառով մասնակի գործեց Սողոմոն Քոչարյանի նկատմամբ, որն էլ գործեց բավականին ուշացումով եւ գործեց միայն այն պատճառով, որ եղավ հասարակական մեծ արձագանք եւ մեծ ճնշում, եթե դա էլ չլիներ, ես համոզված եմ, որ Սողոմոն Քոչարյանը 15 օր էլ ազատության մեջ չէր լինի եւ կմահանար քրեակատարողական հիմնարկում»։
Նշենք, որ ըստ ոչ պաշտոնական տեղեկությունների՝ սույն թվականին ծանր հիվանդության պատճառով մահացել է երեք ցմահ դատապարտյալ ոմն Առաքել, Սողոմոն Քոչարյանը եւ Կարեն Բոյաջյանը։
Մարդու իրավունքների պաշտպանի գրասենյակի վիճակագրության համաձայն՝ 2012-2014 թվականներին Հայաստանի քրեակատարողական հիմնարկներում մահացել է 85 դատապարտյալ, որոնցից 14-ն ունեցել է պատժի հետ անհամատեղելի հիվանդություն, այսինքն, ըստ Կառավարության որոշման, ենթակա էին ազատ արձակման։
Կարդացեք նաև
Տաթեւ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
