Ռուսաստանի հայերի միության նախագահ Արա Աբրահամյանը հազիվ էր ընդամենը հայտարարել իր «մտադրությունների» մասին, հայոց քաղաքական միտքը աննախադեպ զարթոնք ապրեց: Ասես Հայաստանում վաղուց էին սպասում նման մեկիՙ երկրում կուտակված խոր անբավականության ալիքը նրա վրա ուղղորդելու համար: Դե, սեփական ղեկավարներին քննադատելը բնավ էլ անվտանգ զբաղմունք չէՙ կարող ես Ծառուկյանի օրն ընկնել: Իսկ Աբրահամյանին կարելի է անարգել փնովել, դատապարտել, արհամարհել, բա ո՜նց կլինի, բռնապետական Ռուսաստանից ուզում է գալ հայրենիք ու կարգուկանոն հաստատել: Ստացվում է, որ սփյուռքից կարելի է միայն օգնություն մուրալ, սակայն բավական է, որ սփյուռքահայը քաղաքական ակտիվություն դրսեւորի Հայաստանում ու անմիջապես նրա երեսին կշպրտեն «օտարական» հորջորջումը (տվյալ դեպքումՙ եթե նույնիսկ նա Մալիշկայից է):
Մի կողմ դնենք Արա Աբրահամյանին ներկայացվող «մասնագիտական» մեղադրանքները: Ամենազավեշտականն այն է, որ, պարզվում է, ռուսաստանաբնակ հասարակական ճանաչված գործիչն ու բիզնեսմենը… վատ է խոսում հայերեն: Մեղա՜ քեզ, տե՛ր Աստված: Իրականությունից կտրված պերճախոս գրավոր տեքստերի ընթերցումները լեզվագիտության պայծառ նմուշնե՞ր են: Եզակի դե՞պք է, որ ոմն ղեկավար բանավոր նախադասություն է փորձում արտասանել ու կասկածում ես, թե դա կարող է տրամաբանական վախճան ունենալ: Ո՞ւմ են պաշտում ամենահաս լրագրողները, երբ հայտնի պետական այրը բերանը բացելուն պես դառնում է անեկդոտի գործող անձ, սրամտությունների անսպառ աղբյուր: Ինչի՜ մասին ենք խոսում, եղբայրներ:
Ռուբեն ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ
Հրապարակումն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այս շաբաթվա համարում:
