ԱՐՄԵՆ ՇԵԿՈՅԱՆ
ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ
Գիրք տասնութերորդ
Կարդացեք նաև
Գլուխ վեցերորդ
ՀԻՆ ԺԱՄԱՆԱԿՆԵՐ
Եթե Տաթեւիկը չասեր, ես չէի էլ իմանալու, որ Արշակյանն ու Հովհաննեսն իմ հաշվով «Գարունի» խմբագրի մոտ բարեխոսել էին, եւ չնայած էս մասին մի անգամ էլ եմ գրել, էս անգամ միանգամայն այլ առիթով եմ հիշում ու գրում, եւ ընդհանրապես՝ մարդ արարածը բարձր տրամադրության մեջ միշտ էլ հաճելի բաներ է հիշում, եւ էսօր տրամադրությունս առանձնապես է բարձր, որովհետեւ երեկ՝ 2013 թվականի հունիսի 11-ին Հայաստանի ֆուտբոլի հավաքականը Դանիայի հավաքականին փառահեղորեն հաղթեց 4:0 հաշվով՝ իրենց իսկ դաշտում, եւ այսօր գրեթե բոլոր հայերի տրամադրությունն է բարձր, եւ գրեթե եմ ասում, որովհետեւ մի քանիսին գիտեմ, որ առանձնապես չեն ուրախանում մերոնց հաջողություններից, եւ էս ասածս ընդամենը ֆուտբոլին ու մեր ֆուտբոլասերներին է վերաբերում, որովհետեւ հիշում եմ, որ նախքան «Արարատ-73»-ը մենք ֆուտբոլային բազում ու բազմազան անհաջողություններ էինք տեսել, եւ չնայած էդ տեւական ու շարունակական անհաջողությունները խորապես չէինք ընկալում ու չէինք գիտակցում, դրանք եղել էին ու կային,
ընդ որում՝ միանգամայն հիմնավոր ու տեւականորեն էին եղել, բայց մենք մեր ֆուտբոլային հիմնավոր ու շարունակական պարտությունները ոչ միայն չէինք գիտակցում, այլեւ չէինք էլ փորձում գիտակցել, որովհետեւ Հովիվյան Սաքոն արդեն կար, եւ Հովիվյան Սաքոյի լինելիության փաստը հայ ֆուտբոլասերներից շատերի համար ավելին էր, քան՝ ցանկացած հաղթանակ, եւ երբ Բաքվից Արտյոմ Ֆալյանը հայտնվեց եւ «Արարատի» հաղթանակներն սկսվեցին, էդ ֆալյանական հաղթանակները շատերի սրտով չէին, որովհետեւ էդ հաղթանակներն էապես էին ստվերում Հովիվյան Սաքոյի փառքը, եւ երբ Բաքվից անակնկալ հայտնված Արտյոմ Ֆալյանի շնորհիվ «Արարատի» հաղթանակները սովորական իրադարձություն դարձան, դրանից մեր ֆուտբոլիստներից շատերը ոչ միայն չուրախացան, այլեւ նույնիսկ տխրեցին, որովհետեւ էդ ֆալյանական հաղթանակները ոչ միայն Հովիվյան Սաքոյի շնորհիվ չէին ձեռք բերվում, այլեւ դրանք հիմնականում իրականանում էին Հովիվյան Սաքոյի բացակայության պայմաններում, եւ դա հայ ֆուտբոլասերներից շատերի սրտով չէր, ավելի ճիշտ՝ ոչ թե ֆուտբոլասերների սրտով չէր, այլ՝ Սաքոյասերնրի, եւ Սաքոյասերների ընկճվածությունն էդ թվերին Քյավառ Վալոդի առաջնորդությամբ չափազանց լուրջ եղանակ էր ստեղծում, որովհետեւ անցյալ դարի վաթսունականների սկզբներից մինչեւ վաթսունականների վերջերը Հայաստանում ու մանավանդ Երեւանում Սաքոյասերները քանակով անհամեմատ շատ էին, քան՝ սովորական ֆուտբոլասերները, եւ որ ասում եմ թե՝ Սաքոյասերներն ընկճված էին, էդ չի նշանակում թե՝ ձեռքները ծալած, պարապ նստած էին. ավելին. նրանք պայքարելով՝ շատ շուտով հասան իրենց նպատակին, այն է՝ նոր «Արարատի» հիմնադիր Արտյոմ Ֆալյանին ոչ միայն «Արարատից», այլեւ Երեւանից ու Հայաստանից հեռացրին, բայց մինչ այդ Ֆալյանն արդեն Հովիվյանին «Արարատից» հեռացրել էր, եւ Հովիվյան Սաքոն Մոսկվայի «Սպարտակի» կազմում «Արարատին» արդեն գոլ էր խփել, եւ էդ խաղի միակ ու հաղթական էդ գոլը Հովիվյանասերների մեծագույն սփոփանքն ու ուրախությունն էր, եւ չնայած Սաքոյասերներին հաջողվեց Ֆալյանին հեռացնել «Արարատից» ու Հայաստանից, այնուամենայնիվ, նրանց չհաջողվեց «Արարատ» վերադարձնել Հովիվյան Սաքոյին, որովհետեւ նույնիսկ Ֆալյանին փոխարինած Պոնոմարյովն էր հասկանում, որ Հովիվյան Սաքոն նոր «Արարատում» անելիք չունի, եւ չնայած Պոնոմարյովն ընդամենը մի քանի ամսում հաջողացրեց նոր «Արարատին» 8-ից 13-րդ հորիզոնականն իջեցնել, այդուհանդերձ, Սաքոյասերները Պոնոմարյովից ավելի գոհ էին, քան՝ Ֆալյանից, եւ նմանապես «Արարատի» գրեթե բոլոր ֆուտբոլիստներն էին Պոնոմարյովից ավելի գոհ, քան՝ Ֆալյանից, եւ հատկապես ու առանձնապես էն ֆուտբոլիստներն էին Պոնոմարյովից գոհ, որոնք Ֆալյանի օրոք ու Ֆալյանի շնորհիվ էին ֆուտբոլիստ ու մարդ դառել, եւ մարդ դառնալը հատկապես եմ նշում ու շեշտում, որովհետեւ էդ թվերին արդեն Կրիվոյի բնակիչ էի, եւ նոր «Արարատի» մարզումներն անգամ բաց չէի թողնում, եւ երբ մարզումից հետո «Արարատի» տղերքը հանդերձարանից դուրս էին գալիս, մենք հմայված ու հիացմունքով նայում էինք մեր ժամանակի էդ հերոսներին, եւ Հովիվյան
Սաքոն արդեն նրանց մեջ չէր:
Շարունակությունը՝ հաջորդ ուրբաթ:
