Նահատակ կամ հաշմուած զինուորներու ընտանիքներուն, անոնց կարիքներուն, անոնց ճակատագիրին հանդէպ անտարբեր չի կրնար մնալ ոեւէ հայ:
Եթէ ճշմարիտ է այս բանաձեւումը, ապա ուրեմն ինչո՞ւ այդ կարգավիճակին մէջ գտնուող ընտանիքներուն օժանդակութիւն հասցնելու գործը բարձր մակարդակի կազմակերպուածութեամբ չէ լուծուած: Ինչո՞ւ բարեգործական միութիւնները անկարող եղած են մնայուն զօրաշարժի մէջ պահելու հանրութիւնը եւ մշտական նիւթական հոսք ապահովելու գերագոյն զոհողութիւն կատարած անձերու ընտանիքներուն՝ արժանապատիւ կեանքի պայմաններ երաշխաւորելով անոնց:
Իմ կարծիքով՝ կան երեք պատճառներ.
ա.- Հանրութեան լայնագոյն շերտերը իրազեկելու, անոնց հասնելու եւ տեղեակ պահելու անկարողութիւնը. նահատակ կամ հաշմուած զինուորներու ընտանիքներուն վիճակին մասին հանգամանալի տեղեկութիւն փոխանցելու, անոնց անմիջական ու տեւական խնդիրներուն հասու դարձնելու դժուարութիւն:
բ.- Վստահութեան խնդիր… Ասիկա քիչ մը անհասկնալի է: Մեր իրականութեան մէջ կը գործեն տպաւորիչ տարիք ունեցող, հեղինակաւոր, արդարօրէն ու մեծ զոհողութիւններու գնով վարկի եւ յարգանքի տիրացած բարեգործական կազմակերպութիւններ, որոնք նաեւ ունին հայաստանեան ներկայութիւն, մասնաճիւղ կամ գրասենեակ: Այս կազմակերպութիւնները (ՀՕՄ, ՀԲԸՄ) աւելի քան վստահելի են եւ օժտուած համապատասխան ենթակառոյցներով, որպէսզի կարենան հասնիլ իւրաքանչիւր ընտանիքի ու երաշխաւորեն գումարներու կանոնաւոր հոսքը: Համոզուած եմ, որ եթէ այս կազմակերպութիւնները յայտարարեն իրենց յանձնառութիւնը՝ այս ընտանիքներուն օժանդակելու գործը ստանձնելու, ապա անոնք կը ստանան ժողովուրդի լայն խաւերուն նեցուկը: Վստահելի անհատներու, առանձին անձերու ճամբով, այս տարողութիւնը ունեցող գործը գլուխ չ՛ելլեր:
ԱԲՕ ՊՈՂԻԿԵԱՆ
Կարդացեք նաև
Նյութի մանրամասները կարդացեք Asbarez-ի կայքում
