«Տո դուք գիտեք, ես ի՛նչ տղա եմ, ես իմ երկրում «պերվի կրուգ» եմ ֆռում, ՄԱԿ-ի, ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի ղեկավարների հետ գործ-մործ եմ անում, Բարաք Հուսեյնովիչն ինձ անձամբ է հանձնարարականներ տալիս, 17 երկրում ինձ մեդալներ են տվել: Դուք չեք էլ պատկերացնում, թե որտեղ ի՛նչ փողեր, ի՛նչ բիզնեսներ ունեմ ես»: Պատկերացնո՞ւմ եք, որ Բիլ Գեյթսն այդպես գլուխ գովեր իր ասուլիսում: Մարդիկ լրջորեն կանհանգստանային ամերիկացի միլիարդատիրոջ հոգեկան առողջության համար:
Հայ-ռուսական իրականության համար դա սովորական է: Իհարկե, մի քանի լրատվամիջոց թեթեւ հեգնանքով են գրելու նման բիզնեսմենի մասին, բայց Արա Աբրահամյանն առանձնապես «նորմայից» չի շեղվում: Անձնական շփումների ժամանակ մեր՝ հայաստանյան օլիգարխները ճիշտ նույն ձեւով են խոսում: Պարզապես մեզ մոտ նրանք ասուլիսներ չեն տալիս՝ այդքան խելք եւ զգուշավորություն ունեն: Մոսկվաբնակ մեր հայրենակիցը, հավանաբար, շատ է ազդված Վլադիմիր Վլադիմիրովիչի առաջադրանքները կատարելուց, եւ քանի որ «ցարին» մոտ կանգնած մարդ է, դրանից հավելյալ գլխապտույտ է զգում: Այստեղից էլ ոչ միայն «շարքային» օլիգարխի, այլեւ գիտնականի, փիլիսոփայի եւ քաղաքական գործչի հավակնությունները:
19-րդ դարի սկզբին ոսկե հանք գտած եւ այդպիսով հարստացած ամերիկացի «կովբոյը» նման ձեւով կխոսեր, բալզակյան «նուվորիշ» բանկիրներն էլ այդպիսի հոգեբանություն ունեին: Բայց ամբողջ խնդիրն այն է, որ մենք հավելյալ 200 տարի չունենք, որ հասունանանք եւ հասնենք ժամանակակից քաղաքակիրթ աշխարհի չափանիշներին: Ուրիշների փորձը պետք է նախեւառաջ նրա համար, որ մենք այդ ճանապարհն ավելի արագ անցնենք:
Որոնք են այդ՝ 200 տարվա դասերը (բնականաբար, ոչ միայն Արա Աբրահամյանի, այլեւ բոլորիս համար). փորձեմ հակիրճ ձեւակերպել: Փող ունես՝ հալալ է քեզ, մեկը թող հազար դառնա: Բայց ամեն րոպե մի՛ թափահարիր այդ փողը բոլորի քթի առաջ: Թե չէ՝ կարող է տպավորություն ստեղծվել, որ դու ինքդ քեզնից զարմացած ես: Մեդալներ ես ստացել՝ շատ լավ է, համեստորեն լռիր դրա մասին, մի՛ վերագրիր դա քո արտառոց տաղանդին: Բարեգործություններ ես անում՝ շատ ապրես, մի՛ գոռա դրա մասին, թող քո աջ ձեռքը չիմանա, թե ինչ է անում ձախը: (Նույն Բիլ Գեյթսն, ի դեպ, իր ողջ կյանքի ընթացքում բարեգործության վրա ծախսել է 36 միլիարդ դոլար, բայց երբեւէ չեմ լսել, որ նա դրա մասին խոսի): Լրատվամիջոցներ, քեզ վրա աշխատող լրագրողներ ունես՝ դա էլ է նորմալ: Բայց մի՛ ստիպիր, որ «ժողովուրդն» այդ լրատվամիջոցներով րոպեն մեկ ասի՝ «շնորհակալություն մեծն բարերար Այսինչ Այսինչյանին»: Վերջապես, եթե փող ունես, պարտադիր չի, որ կուսակցություն բացես կամ պատգամավոր դառնաս՝ կարելի է ապրել նաեւ առանց քաղաքական հավակնությունների:
Կարդացեք նաև
Բայց եթե նման հավակնություններ, այնուամենայնիվ, դրսեւորվում են, պետք չէ շտապել «քաղաքագիտական վերլուծություններ» անել, տվյալ մեծահարուստին հռչակել «հայկական Իվանիշվիլի» եւ նրա հետ «ոչ իշխանական» եռյակ-քառյակ կազմել: Կամ՝ դուետ:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Մի քիչ փող պետք է ծախսել խոսել սովորելու վրա: Ժամանակն է:
Հայ փախստականների, գաղթականների, պանդուխտների, քոչվորների
համաշխարհային կոնգրեսի մեդալակիր նախագահ (президент)՝ Արա Արշավիրի Աբրահամյան:
Արդյոք դրանք են վերջին 200 տարվա դասերը?
(Մասնավորապես մտածեք՝ «Փող ունես՝ հալալ է քեզ», հիպերհիմարության վրա… էլ ինչ եք պատրաստ «հալալեցնել»? Եթե «Փող ունես՝ հալալ է քեզ»՝ դրանից հետևում է արդյոք, որ «փող չոոնես՝ հասնում ա քեզ»? Արդյոք կարևոր չէ, թե ինչ եղանակով է մարդը հասել «փող ունեցողի» կարգավիճակին? Չեք գտնում, որ այդպիսով արդարացնում եք գոյություն ունեցող (և ձեր հերը անիծող) փողի պաշտամունքը?)։