Միջնորդները, ինչպես միշտ, հավասարության նշան են դնում կողմերի միջև և իրենց կոչն ուղղում են ինչպես՝ ադրբեջանական, այնպես էլ՝ հայկական կողմին: Կարելի է, իհարկե, մեղադրել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբին դրա համար, բայց դա անօգուտ և ոչինչ չտվող զբաղմունք է:
ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը գործում է գերլարված աշխարհաքաղաքական իրավիճակում, Ռուսաստան-Արևմուտք դիմակայության պայմաններում, և հասկանալի է, որ անգամ հայտարարությունների մակարդակով համաձայնության հասնելը չափազանց բարդ է:
Իսկ ո՞վ է մեղավոր, որ Մինսկի խմբի համանախագահներն «ի վիճակի չեն հաստատապես պարզել» տեղի ունեցածը: Ո՞վ պետք է Մինսկի խմբին ու այն ներկայացնող երկրների համապատասխան կառույցներին պատշաճ կերպով տեղեկացներ ադրբեջանական հերթական, սակայն աննախադեպ դիվերսիայի մասին:
Առաջին հերթին՝ Հայաստանի Արտգործնախարարությունը (ԱԳՆ), որը նախօրեին սահմանափակվեց մի ընդհանրական հայտարարությամբ, իսկ արտգործնախարար Էդվարդ Նալբանդյանն էլ համանախագահների հետ հանդիպմանը բավարարվել է ընդհանուր դատապարտումներով և մտահոգություններով: Խնդիրը, իհարկե, ԱԳՆ-ի կամ նույնիսկ Նալբանդյանի պրոֆեսիոնալիզմը չէ, այլ գտնվում է շատ ավելի խորքում, Հայաստանի արտաքին քաղաքականության կամ, որ ավելի ճիշտ է, դրա ռուսաֆիկացման ակունքներում: Նույն էդուարդ Նալբանդյանն ընդամենը մի քանի օր առաջ հայտարարում էր, թե Հայաստանին դուր չի գալիս, որ Ռուսաստանը զենք է վաճառում Ադրբեջանին, բայց դա բիզնես է: Իսկ գուցե Մինսկի խմբի համանախագահներն իրականում շատ լավ ու հաստատապես պարզել են, որ Ադրբեջանը Հայաստանի քաղաքացիներին սպանում է նաև կամ ամբողջությամբ ռուսական զենքով, և այդ մասին հայտնել են Նալբանդյանի՞ն:
Կարդացեք նաև
Ակնհայտ է, որ Ադրբեջանը չէր համարձակվի նման ռազմական սանձարձակության դիմել՝ առանց ռուսական կողմի համաձայնության՝ շատ լավ իմանալով, որ Հայաստանն էլ համարձակություն չունի Ռուսաստանին որևէ կերպ հանդիմանել դրա համար:
Հրապարակումն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում:
