Սուսաննա Մամաջանյանի, Բագրատ եւ Տաթեւիկ Գասոյանների հայցը բավարարել էր ընդհանուր իրավասության դատարանը, եւ վերաքննիչ քաղաքացիական դատարան է դիմում բողոքաբեր «Ռեգիոն Ինվեստ» ՍՊ ընկերության ներկայացուցիչը:
Ընկերությունը քաղաքացիներին պետք է հատուցի յուրաքանչյուր ամսվա համար 130.000 ՀՀ դրամ, որպես վարձավճար, սկսած 2010 թվականի մայիսի 30-ից մինչեւ բնակարանի կամ համարժեք փոխհատուցման տրամադրումը, ինչպես նաեւ երեք հայցվորների օգտին կբռնագանձվի 135.740,25 ՀՀ դրամ, որպես սահմանված տուժանքի գումար։
Քաղաքացիները հայտնել էին, որ հանդիսացել են Երեւանի Տերյան փողոցի 127 շենքի 19 բնակարանի սեփականատերեր։ ՀՀ կառավարության «Երեւան քաղաքի վարչական սահմաններում որոշ տարածքներում բացառիկ` գերակա հանրային շահ ճանաչելու մասին» 01.03.2007թ. թիվ 347-Ն որոշմամբ նշյալ շենքը ճանաչվել է բացառիկ` գերակա հանրային շահ հանդիսացող տարածք: Ըստ այդ որոշման՝ ձեռքբերող է ճանաչվել «Ռեգիոն Ինվեստ» սահմանափակ պատասխանատվությամբ ընկերությունը։ Գործի քննությամբ պարզվել է, որ «Ռեգիոն Ինվեստ» ՍՊԸ-ի անունից հանդես է գալիս «Երեւանի կառուցապատման ներդրումային ծրագրերի իրականացման գրասենյակը»:
Դեռեւս 2008թ. մայիսին երեք քաղաքացիները ընկերության հետ կնքել են հասարակության եւ պետության կարիքների համար անշարժ գույքի սեփականության, օգտագործման իրավունքներից, տնօրինումից հրաժարվելու, անձանց հաշվառումից հանելու, դրա դիմաց փոխհատուցման կարգով բնակելի մակերես հատկացնելու մասին պայմանագիր: Պայմանագրով նրանք ընկերությանն էին հանձնելու սեփականության իրավունքով իրենց պատկանող նշյալ շենքի 67.7քմ ընդհանուր մակերեսով բնակելի շինությունը: Պատասխանող ընկերությունն էլ պետք է վճարեր 5 միլիոն 500 հազար ՀՀ դրամ, իսկ որպես սեփականություն, պետք է տրամադրեր Ճարտարագիտական համալսարանին հարող տարածքի Տերյան 107 հասցեում կառուցվելիք շենքի 4-րդ հարկի պայմանական թիվ 3 բնակարանը` 68,5 քմ ընդհանուր մակերեսով:
Նախատեսված էր նաեւ ստորգետնյա ավտոկայանատեղի՝ 20 քմ ընդհանուր մակերեսով, տրամադրել Տերյանի նախկին բնակիչներին: Այս ամենը պետք է իրականացվեր 24 ամիսների ընթացքում: Պայմանագրով նախատեսված 24 ամիս ժամկետը խախտելուց հետո ՍՊ ընկերությունը պարտավորվել էր շարունակել հայցվորներին վճարել վարձավճար՝ տվյալ պահին գործող վարձակալական գներին համապատասխան կամ վարձակալության իրավունքով ապահովել այլ բնակարանով` վերջինիս սեփականության իրավունքով պատկանող բնակարանին համարժեք չափով, մինչեւ պայմանագրային պարտավորությունների պատշաճ կատարումը։
Ինչպես նշեցինք, պայմանագիրը կնքվել էր 2008թ. մայիսի 30-ին, հետեւաբար, հայցվորների դիտարկմամբ, 24 ամիս ժամկետը լրացել էր 2010թ. մայիսի 30-ին:
Իսկ դա նշանակում էր, որ պայմանագրի ժամկետը լրանալուն պես ընկերությունը պետք է շարունակեր հայցվորներին վճարել վարձավճար մինչ բնակարանի հանձնումը, այսինքն՝ իրենց ստանձնած պարտավորության կատարումը։ Վարձավճարի համար որպես գումարի չափ նշվել է ամսական 70 000 ՀՀ դրամը: Սակայն պատասխանող ընկերությունը վարձավճարը չէր տվել: Ի դեպ, դատարան էր ներկայացվել նաեւ փորձագիտական մի եզրակացություն, համաձայն որի, քաղաքացիներին պատկանող համանման բնակարանի վարձակալության գինը գնահատվել է 130.000 ՀՀ դրամ: Ուստի քաղաքացիները վերջնական վարձավճարի չափը փոխում են եւ պահանջում 130 000 դրամը յուրաքանչյուր ամսվա համար, իսկ որպես տուժանք վճարել 135740.25 ՀՀ դրամ։
Կարդացեք նաև
24 ամիս ժամկետի հետ կապված՝ պատասխանող ընկերությունն առարկում է, հայտնելով, թե. «Կառուցապատում իրականացնելու եւ վերը նշված պայմանագրով սահմանված ժամկետներում բնակարանը հայցվոր կողմին հանձնելու նպատակով ձեռնարկել են իրենից կախված բոլոր միջոցները, հետեւապես, բացակայում է ընկերության մեղքը պարտավորությունները ոչ պատշաճ կատարելու համար, ինչը նշանակում է, որ պարտավորությունները խախտելու համար ընկերությունը պատասխանատու չէ»։ Ընկերությունը չի իրականացրել կառուցապատում «անհաղթահարելի ուժի՝ արտակարգ եւ անկանխելի հանգամանքների հետեւանքով», այն է՝ ոմն Ա. Մադաթյան մինչ օրս չի ազատում բնակարանները եւ դրանք ապօրինի վաճառել է այլ անձի։ Նշված անկանխատեսելի հանգամանքի մասին ընկերությունը բազմիցս հայտնում է հայցվոր կողմին իր գրություններով։ Ա. Մադաթյանի հետ կապված առկա են եղել դատական գործընթացներ:
Պատասխանողը նշում է, որ իր մեղքով չէ, որ խախտվել է պայմանագրային պարտավորությունների կատարումը, պատճառաբանելով, որ Տերյան փողոցի 127 շենքի թիվ 21 եւ 21/1 բնակարանների վերաբերյալ դատական վեճերի առկայության հետեւանքով է, որ ընկերությունը զրկված է իր եւ տերյանաբնակների միջեւ կնքված պայմանագրային պարտավորությունները կատարելու հնարավորությունից, հետեւաբար, մեղքի բացակայության պայմաններում չի կարող պատասխանատվության ենթարկվել։
Մինչդեռ, ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 417-րդ հոդվածի 1-ին կետի համաձայն, պարտապանը պարտավորությունը չկատարելու կամ անպատշաճ կատարելու համար պատասխանատու է մեղքի առկայության դեպքում, եթե այլ բան նախատեսված չէ օրենքով կամ պայմանագրով։
Պարտապանը ճանաչվում է անմեղ, եթե ապացուցում է, որ ինքը պարտավորությունը պատշաճ կատարելու համար ձեռնարկել է իրենից կախված բոլոր միջոցները։
Մեղքի բացակայությունն ապացուցում է պարտավորությունը խախտած անձը։ Ընկերությունը չի ապացուցում, որ իր կողմից պարտավորությունների պատշաճ կատարումն անհնար է եղել անհաղթահարելի ուժի, այսինքն` տվյալ պայմաններում արտակարգ եւ անկանխատեսելի հանգամանքների հետեւանքով: Մի հանգամանք, որը քաղաքացիներին բնակարանով ապահովելու հետ կապ չունի:
ՌՈՒԶԱՆ ՄԻՆԱՍՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
23.09..2015
