Հայկ Կյուրեղյանը վերցրել է պայմանական (օդամղիչ) ատրճանակը եւ ցույց տվել, թե նման դեպքերում, երբ իշխանությունը հասարակությանն այնքան է նվաստացնում, որ հասարակության ինքնագնահատականն իջնում է զրոյի, ի՞նչ է կարելի անել։ Նա ցույց տվեց պայքարի բազում եղանակներից մեկի սցենարը։ Նրա ատրճանակն ընդամենն օդամղիչ էր, սակայն մինչ ոստիկանները պարզեցին, որ նրա ատրճանակն իսկական չէ, հասցրին վախենալ։
Ու իրենց այդ վախի համար էլ չներեցին Հայկ Կյուրեղյանին։
Հայկ Կյուրեղյանի որակի քաղաքացին՝ չկոտրվող, չնվաստացող, ինքն իրեն ու մյուսների ազատությունը հարգող, իշխանություններին իրենց անունով կոչող, եզակի է մեր հասարակությունում։ Բոլորս, այսպես թե այնպես, ընդունում ենք այս իշխանությունների թելադրած խաղի կանոնները։ Գիտենք՝ այնտեղ՝ նախագահականում, կառավարությունում, խորհրդարանում, որպես կանոն, վերջացած սրիկաներ են, ու մենք էլ մեր փոքրիկ, սահմանափակ հնարավորություններում ենք անում այդ սրիկայությունները՝ ինքներս մեզ սփոփելով, թե իսկ ովքե՞ր են դատավորները։
Հայկ Կյուրեղյանը մերժեց այդ խաղի կանոնները, ու նրան մեկուսացրին հասարակությունից։ Դե, որպեսզի հասարակությունը շարունակի ապրել հարաբերական կայունության պայմաններում։ Գիտեք արդեն նույն երգը, որ թուրքը հանկարծ չուրախանա։
Կարդացեք նաև
Բայց ի՞նչ կայունության մասին է խոսքը։ Կայուն է նաեւ ճահիճում։ Անասելի կայուն է դիահերձարաններում։ Գերեզմանատներում։
Հայկ Կյուրեղյանը վտանգավոր է նրանով, որ կարող է քայլ անել, թող որ նաիվ, բայց՝ ՔԱՅԼ Հետեւաբար, պետք էր սահմանափակել քայլ անելու նրա հնարավորությունը։ Ինչը եւ արեցին։ Փոխարենն ազատ են նրանք, ովքեր օրը ցերեկով միլիոններ են մսխում պետական գանձարանից, մարդ են սպանում։
Լիլիթ ԱՎԱԳՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
