Սադամի, Քադաֆիի, Ասադի ռեժիմները բռնապետական էին: Իսկապես բռնապետական՝ առանց այլընտրանքային քաղաքական հոսանքների եւ լրատվամիջոցների, մարդկանց «անհետացումներով» եւ զանգվածային խոշտանգումներով: Բայց այդ ռեժիմների տապալումից հետո ի՞նչ է տեղի ունենում այդ երկրներում. մի՞թե անիշխանությունն ու քաոսը երջանկացրեցին բնակիչներին, մի՞թե հիմա այնտեղ մի քանի տասնյակ անգամ ավելի շատ մարդ չի զոհվում, քան բռնապետության ժամանակ: Դրանից, իհարկե, պետք չէ եզրակացություն անել, որ բռնապետությունը լավ եւ հանդուրժելի բան է, պարզապես, եթե հետեւենք, թե ինչպես, ինչ եղանակով են այդ ռեժիմները տապալվել, մարդկային ինչ սարսափելի տառապանքների է դա բերել, մտածում ես՝ գուցե ավելի լավ է՝ բռնապետություն մնար:
Հայաստանում (Վրաստանում, Ուկրաինայում, Մոլդովայում, ինչպես նաեւ, օրինակ, Վենեսուելայում, Բոլիվիայում եւ տասնյակ այլ երկրներում) ռեժիմը բռնապետական չէ, բայց, իհարկե, նաեւ ժողովրդավարական չէ: Եղել են եւ շարունակվում են փորձերը՝ կտրուկ փոփոխություններ իրականացնել այս կամ այն «ակցիայի» միջոցով՝ սկսած 88-ին մարդկանց «Զվարթնոց» օդանավակայան ուղարկելուց (որի պատճառով մի երիտասարդ մահացավ), ԳԽ նախագահ Հրանտ Ոսկանյանի գլուխը ջարդելուց, շարունակած 96-ին ԱԺՄ-ականների՝ Ազգային ժողով ներխուժելով եւ վերջացրած օդամղիչ ատրճանակով ոստիկանների ուղղությամբ կրակելով: Գիտեմ, որ ամեն մեկն ունի իր արդարացումը, իրադարձությունների իր մեկնաբանությունը եւ այլն: Բայց իմ ընկալմամբ՝ որքան էլ համակրելի լինեն հեղափոխականները, որքան էլ նրանք «արդար» լինեն իրենց պայքարում, ցանկացած նման ակցիա իրականում մեզ առաջ չի տանում:
Հենց այդ պատճառով էլ ես դեմ եմ այսօր Սահմանադրությունը փոխելուն՝ անկախ դրա մոտիվացիայից, ինչի վրա կենտրոնացել են հայաստանյան ընդդիմադիրները: Պարզ է, որ նրանք պետք է առաջնորդվեն քաղաքական պայքարի մարտավարությամբ (ուրիշ հարց, թե որքանով է այն ճիշտ). ես առաջնորդվում եմ իմ պահպանողական հայացքներով: Այս տեսակի նոր Սահմանադրության ընդունումը չափից դուրս ռադիկալ, կտրուկ փոփոխություններ է ենթադրում, այդ փաստաթղթով գործի են դրվելու կառավարման բոլորովին նոր մեխանիզմներ, որոնք մեր երկրում փորձարկված չեն, վստահ չեմ նաեւ, որ քաղաքական համակարգը, հասարակությունն այդ փոփոխություններին պատրաստ է: Այս պայմաններում գերադասելի է ռիսկի չդիմել:
Ընդդիմադիրներն ասում են՝ «ժողովուրդը կընդվզի» եւ այլն: Նրանք միամիտ են. «ժողովուրդը» շատ կուրախանա՝ ընտրակաշառք վերցնելու «արտահերթ» առիթ է:
Կարդացեք նաև
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
18.09..2015
Ժողովրդի մասին /անկախ չակերտներից/ Ձեր կարծիքը, հիրավի, գնահատելի է:
Իսկական եվրոպական ու պահպանողական մոտեցում:
Ձեր ընթերցողները, հուսով եմ նույնպես կգնահատեն Ձեր դեմոկրատական արժեքները