Նահատակ զինուոր Հայկ Դեւոյեանի հինգ երեխաներուն, ինչպէս եւ մեր միւս նահատակ ու հաշմուած զինուորներու երեխաներուն ճակատագիրին շուրջ մեր հաւաքական պատասխանատուութեան հարցը տակաւին կը մնայ առկախ:
Գիտենք, որ պետութիւնը իր բաժինը կը բերէ՝ օրէնքով ճշդուած պարտաւորութեան չափով։
Գիտենք, որ պետութեան կողմէ կատարուող յատկացումները չեն կրնար արժանապատիւ կեանք մը ապահովել որբացած ընտանիքներուն:
Գիտենք, որ նահատակ ու վիրաւորուած զինուորներու ընտանիքներուն կենցաղային խնդիրներուն հանդէպ անուշադրութիւնը կրնայ ահաւոր բարոյալքում յառաջացնել զինուած ուժերու շարքերուն մէջ, շարքեր, որոնց ամրութենէն, որոնց ոգիէն կախեալ է մեր սահմաններու անվտանգութիւնը:
Գիտենք այս բոլորը, սակայն, տակաւին կը խուսափինք, կը վախնանք յանձնառութիւն վերցնելէն՝ այդ ընտանիքներուն թիկունք դառնալու:
Խուսափումի պատճառը կրնայ ըլլալ այն մտահոգութիւնը, որ բաւական մեծ միջոցներ պահանջող այս առաքելութիւնը կրնայ մնալ զայն ստանձնող միութեան կամ կազմակերպութեան ուսերուն՝ կլանելով անոր բոլոր հնարաւորութիւնները:
ԱԲՕ ՊՈՂԻԿԵԱՆ
Նյութի մանրամասները կարդացեք Asbarez-ի կայքում
