Aravot.am-ը հոգեբան Աշոտ Հակոբյանից հետաքրքրվեց, թե ինչպե՞ս է վերաբերում Վենետիկի հանձնաժողովի Ավստրիայի ներկայացուցիչ Քրիստոֆ Գրաբենվարտերի այն հայտարարությանը, թե նույնասեռ ամուսնությունները պետք է թույլատրվեն, սա է Եվրոպական ստանդարտը:
«Ես խնդրին սկզբունքայնորեն եմ մոտենում, Սահմանադրությունն ինքն իր խորունկ իմաստի մեջ արդեն բառ է հայերեն, տերմինը, եզրույթը, երեւույթը հուշում է՝ իրավաբանական սահման դնել: Իսկ փաստաթուղթը որպես հիմնարար օրենք կոչվում է օրենք հիմնական ազատությունների եւ իրավունքների մասին: Թվում է, թե տրամաբանական աններդաշնակություն կա. ի՞նչ կապ ունի սահման դնելը ազատության հետ, այ հենց այստեղ է խնդիրը, որովհետեւ սահման դնելուց հետո է սկսվում ազատությունը: Քանի դեռ սահման չես դրել, չկա ազատություն, կա քաոս: Հիմա խնդիր է առաջանում՝ ես իմ ազգային, մշակութային տարածքում ինչպե՞ս պիտի սահման դնեմ, որ հայ մարդու համար ձեւավորվեն հիմնարար ազատություններ, ո՞ւմ հարցնեմ՝ Վենետիկի՞ն, չէ՛, ես հարցնում եմ իմ ազգային ինքնությանը: Սա է իմ սահմանը, հասկանում ես, Վենետիկը, թե չգիտեմ Ժնեւը, Բրյուսելը ինչ կասեն, դա ինձ չի հետաքրքրում: Սա իմ մշակութային տարածքում իմ ազգային ինքնության համար այն հարիր սահմանն է, որը հայ մարդու համար կառաջացնի հիմնարար իրավունքներ եւ ազատություններ ու պըրծ, իսկ մնացածների տեսակետը ինձ չի հետաքրքրի»:
Ըստ հոգեբանի, Վենետիկի հանձնաժողովը ոչինչ էլ չի պարտադրում, պարզապես մեր իշխանությունները, միշտ վկայակոչելով նրանց, մեզ խաբում են: «Այդ մենք ենք գնում, զոռով ասում, թե արի ինձ կծի, դե Վենետիկին շատ էլ պե՞տք է, իրենք կարող են եւ բացասական կարծիք հայտնել: Դե իհարկե Արեւմուտքը ունի Սահմանադրական իրավունքի գոնե ժամանակակից էտապում շատ ավելի հարուստ պատմություն, բայց դա չի նշանակում, թե մենք պիտի Արեւմուտքին հարցնենք, թե ո՞նց պիտի մեր սահմանը դնենք: Մենք կարող ենք կարծիք հարցնել իրավաբանության տեսանկյունից:
Իմիջիայլոց ես երեկ լսեցի. Վենետիկի հանձնաժողովի բանախոսներից մեկն ասաց՝ մենք տալիս ենք ընդամենը իրավաբանական գնահատական, արդեն տողատակին կարող ենք հասկանալ, որ դու եղբայր՝ որպես ազգային տարածք, ազգային պետականություն ինքդ որոշի՝ հետամուտ կլինես իմ տեսակետին, թե՞ չէ: Ես կարող եմ նաեւ ժխտական ու խիստ բացասական կարծիք հայտնել, բայց սա չի նշանակում, որ ես պիտի ապրեմ այն արժեհամակարգի սահմանների մեջ, որը ինձ կթելադրի Արեւմուտքը: Իմիջիայլոց, իրենք չեն էլ թելադրում, դա մեր իշխանությունների անողնաշարությունն է եւ շատ անգամ ավելի շուտ իմ պատկերացումների մեջ սա անուղղակի շղարշ է, թոզփչոցի է հայ մարդու աչքերին, թե գիտեք մեզ Վենետիկը էս է պարտադրում, ոչ ոք ոչ մի բան չի պարտադրում: Եվրոպան քեզ կրթական համակարգ չպարտադրեց, դա դու գնացիր ինչ-որ վարկերի կամ ինչ-որ բանի համար, դա քո խնդիրն է, ինչպես ուզում ես վարվի, քեզ ոչ ոք ոչինչ չի պարտավորեցնում»,- ասում է Աշոտ Հակոբյանը:
Կարդացեք նաև
Մեր հարցին՝ ի՞նչ եք կարծում, եթե պարտադրանք չլինի, մեր Սահմանադրության մեջ տեղ կգտնի՞ նույնասեռ ամուսնությունների օրինականացման դրույթը: «Հաճոյանալու համար կընդունեն: Հետո, եթե դու ինքդ գիտես, որ քո քաղաքական դիրքը խոցելի է, թաքցրած չէ, ամբողջ աշխարհը գիտի, թե ընտրությունների ինստիտուտը ինչպես է ծավալվում Հայաստանում, բնական է մեր քաղաքական ղեկավարության ցանկացած մեկի առաջ կդնեն լեգիտիմության խնդիր և, հետևաբար, ծածկադմբոց կլինի ամեն ինչ», -ասում է հոգեբանը:
Ըստ նրա, սահմանադրական բարեփոխումներ կոչվածը մարդկային ագահությունը բավարարելու համար է, բայց ագահությունը, ինչպես եւ շատ մոլուցքներ, երբեք չեն բավարարվում: «Մարդկայնորեն ու նաեւ որպես հոգեբան՝ հասկանում եմ իշխանավորներին. եթե ես հեռանալու եմ իշխանությունից, ես միանշանակ նույնիսկ անգիտակցորեն կուզենայի իմ ու իմ մերձավորների համար անվտանգության երաշխիքներ, որ ոչ ոք դրանից հետո ինձ որեւէ պատասխանատվության որեւէ գործի համար չի կանչի: Դե բնական է, որ ես գործել եմ ծանրագույն հանցանքներ եւ գործել իմ մերձավորների աջակցությամբ, հետեւաբար ես ինձ ու իմ մերձավորների համար կուզենայի անվտանգության երաշխիքներ: Ով տվեց այդ երաշխիքը, ես նրան էլ կփոխանցեմ իմ իշխանությունը: Այդպես եղավ մեր նորօրյա պատմության մեջ, այդպես է նաեւ հիմա, ուղղակի նախորդ նախագահները այդ լուծումը գտան անձերի մեջ, գործող նախագահը ուզում է գտնել փաստաթղթի մեջ»:
Նունե ԱՐԵՎՇԱՏՅԱՆ
