«Իհարկե, մենք գոհ են նրանից, ինչը որ հրապարակվում է եւ կատարվում է»,- երեկ «Առավոտի» հետ զրույցում ասաց ՀՅԴ խորհրդարանական խմբակցության ղեկավար Արմեն Ռուստամյանը՝ հավելելով. «Հետո ավելի մանրամասն կբացատրենք, քանի որ դա երկար խոսակցության թեմա է»:
«Առավոտը» Արմեն Ռուստամյանից հետաքրքրվել էր՝ սահմանադրական բարեփոխումների նախագծում ներկայացված կառավարման պառլամենտական համակարգն ա՞յն պառլամենտական համակարգն է, որի մասին տարիներ շարունակ խոսում էր ՀՅԴ-ն: Նա նաեւ ասաց, որ բանակցությունները իշխանությունների հետ շարունակվում են, բայց նախօրեին նախագահի հետ հանդիպում չի եղել. «Ասուլիս կտանք՝ կասենք, կբացատրենք»:
«Առավոտ» օրաթերթ
22.08..2015
«Իհարկե, մենք գոհ են նրանից, ինչը որ հրապարակվում է եւ կատարվում է»,- երեկ «Առավոտի» հետ զրույցում ասաց ՀՅԴ խորհրդարանական խմբակցության ղեկավար Արմեն Ռուստամյանը՝ հավելելով. «Հետո ավելի մանրամասն կբացատրենք, քանի որ դա երկար խոսակցության թեմա է»:
Կարիք չկա երկար սպասելու,ես մանրամասն կբացատրեմ:
Հայկական հարցը սիոնական ձեռնածության առարկա է եղել դեռեւս մինչեւ սիոնական կազմակերպության պաշտոնական հիմնադրումը 1897 թվականին: Այսպես, սիոնիզմի գլխավոր գաղափարախոս եւ սիոնական կազմակերպության հիմնադիր Թեոդոր Հերցելը, դրսեւորելով սիոնական խարդավանքների իր հմտությունը, աշխատել է երկու ուղղությամբ:
1. Օսմանյան կայսրության սուլթան Աբդուլ-Համիդ Բ-ի հետ բանակցությունների մեջ մտնելով` նրան առաջարկել է օժանդակել` արյան մեջ «լուծելու» Հայկական հարցը , 2. Կապեր հաստատելով հայկական հեղափոխական կուսակցությունների` Սոցիալ-դեմոկրատ հնչակյան կուսակցության եւ Հայ հեղափոխական դաշնակցության հետ` փորձել է նրանց միջոցով վերացնել Պաղեստինում սիոնական պետություն հիմնելու իր ծրագրին ընդդիմացող սուլթանին:
Սիոնական շրջանակները, ակտիվորեն ձեռնածություններ են անում 19-րդ դարի վերջին եւ 20-րդի սկզբին թուրքերի իրականացրած Հայոց ցեղասպանության հետ: Ցավոք սրտի, նրանց այս խարդավանքներին կամա թե ակամա ծառայում են հայկական որոշ շրջանակներ եւ նույնիսկ գիտական ու քաղաքական գործիչներ` հիմնվելով հայ ազգի եւ հրեա հանրության պատմության իբր շատ ընդհանրությունների վրա,հատկապես Հայ հեղափոխական դաշնակցությանը:
Հայտնի փաստ է, որ սիոնական շարժումը ակտիվորեն ներգրավվել է երիտթուրքական շարժման, մասնավորաբար «Իթթիհադ վե թերաքքի» («Միություն եւ առաջադիմություն») կոչվող կուսակցության մեջ, եւ էական մասնակցություն ունեցել 1915-1918թթ. Հայոց ցեղասպանության ծրագրավորման ու գործադրության մեջ: Ավելին, կան տվյալներ, որ հրեաները մասնակցություն են ունեցել Բաքվի հայերի 1918թ. աշնան կոտորածներում` ադրբեջանցի եւ թուրք ջարդարարներին ցույց տալով քաղաքում հայերի թաքնված վայրերը :
Մի խոսքով, սիոնական շրջանակները Հայկական ցեղասպանության ճանաչման հարցում որդեգրել են սիոնական արձանագրություններում ամրագրված ստոր մեթոդները, մասնավորաբար` նույն երեւույթի շուրջ շփոթ առաջացնող բազմաթիվ եւ հակասական տեսակետներ արտահայտելու մարտավարությունը` պղտոր ջրում սեփական ձուկը որսալու նենգ դիտավորությամբ:
ՀՀ անկախության հռչակման 15-րդ տարեդարձի օրը` ս. թ. սեպտեմբերի 21-ին, Երեւանի «Ազգ» օրաթերթում լույս տեսավ մի «Բաց նամակ»` ուղղված ՀՀ նախագահ Ռ. Քոչարյանին: Նամակագիրները տեղեկացնում են, որ իրենք` «Օսմանյան կայսրության 1915թ. ցեղասպանության զոհերի 2400 ժառանգները» սկսել են իրենց նախնիների կրած ֆինանսական վնասների պահանջի գործընթաց, «խնդրում են» ՀՀ ղեկավարից «ներկայացնելու իր դիրքորոշումը» այս ծրագրի նկատմամբ եւ «ճանաչել իրական 2400 ժառանգորդների շրջանառու մուրհակների ֆինանսատնտեսական շրջանառության փաստը»: Մեկուկես միլիոն հայոց արյունը բորսայական մուրհակներով աճուրդի հանած ստահակների նախաձեռնությունը կարող էինք ինչ-որ կերպ հասկանալ (չարդարացնելով հանդերձ), եթե չլիներ մի կարեւորագույն հանգամանք: Այդ «ցեղասպանության 2400 ժառանգորդների» խմբի անունից ստորագրել են 10 անձեր, որոնցից 4-ական հոգի ՀՀ-ից եւ Ռուսաստանից են, 1-ական` Ուկրաինայից եւ Իսրայելից, ընդ որում` Ռուսաստանից ստորագրող «պահանջատերների» մեջ է ոմն Վ. Ս. Ռաբինովիչը, իսկ Իսրայելից ստորագրել է ոմն Մ. Բ. Դոմմը: Երեք շաբաթ հետո, սույն խումբը, արդեն «Հանուն հետնորդների» միջազգային հիմնադրամ անունով, կազմակերպում է մամուլի ասուլիս, որի ընթացքում այս ծրագրի մասին մանրամասներ է հաղորդում ծրագրի «միջազգային հեղինակային խմբի» ղեկավար ոմն Վիկտոր Սոլոմոնովիչը : Այսքանից պարզ է դառնում, որ Հայոց ցեղասպանության կազմակերպման մեջ հիմնական դերակատարություն ունեցող սիոնիստների այսօրվա ժառանգները հանդես են գալիս ոչ միայն այդ ցեղասպանության ուրացմամբ, այլեւ` որպես Հայոց ցեղասպանության զոհերի ժառանգորդներ (sic!), այդ ցեղասպանության յուրացմամբ: Նման լկտիություն կարելի է ակնկալել միայն եւ միայն սիոնական շրջանակներից: Մի խոսքով, սկսվել է «Հայկական ցեղասպանության» արդյունաբերության սիոնական գործընթացը:
ՀՀ ժամանակակից պատմության կարեւորագույն իրադարձություններից մեկի` երկրի խորհրդարանում 1999թ. հոկտեմբերի 27-ին տեղի ունեցած սպանդի 7-րդ տարեդարձի օրը Երեւանի կենտրոնական հատվածում բացվեց «հայ եւ հրեա ժողովուրդների ցեղասպանությանը» նվիրված հուշարձան, որը «ստեղծվել է ՀՀ կառավարության աջակցությամբ` վարչապետ Անդրանիկ Մարգարյանի անմիջական հսկողության ներքո» : Մեր ունեցած հավաստի աղբյուրներով, երբեմնի քաղաքական բանտարկյալ Անդրանիկ Մարգարյանը եղել է հավատավոր հակասիոնական, իսկ այդ օրը, հովանավորում է նման հուշարձանի կառուցումը : Եթե ինքն իրեն ազգայնական ու ցեղակրօն հռչակող վարչապետն է հովանավորում նման, հայոց արժանապատվությունը ոտնահարող մի հուշարձանի բարձրացումը, ապա ցավով պիտի արձանագրել, թե սիոնական շրջանակները արդեն ամուր արմատներ են գցել ՀՀ-ում:
1ՕՕ տարի հետո դաշնակները նորից հիշեցին հրեանեին ու թուրքերին:
Ընտրակեղծիքների ու անարդարություների դեմ բացճակատ դուրս գալու պահվածքը եւ հանուն ժողովրդի կյանքը վտանգելու պատրաստակամությունը երեւաց 1996 թվականի սեպտեմբերին՝ կեղծիքներով անցած ստոր նախագահը:Սակայն, ես հակառակ համոզումն ունեմ. եթե Վազգեն Մանուկյանը ոտքի ելած ժողովրդին տուն չուղարկեր, ես համոզված եմ, որ հնարավոր էր իշխանափոխությունը:
Ես չեմ կարող ասել, թե Վազգեն Մանուկյանը լավ նախագահ կլիներ, բայց կարեւորն այն էր, որ ժողովուրդն էր ընտրել նրան, ուրեմն պետք է մնար:
Երբ 98-ին մի քանի ազդեցիկ պաշտոնյաներ նախագահի սենյակում պահանջեցին Լեւոնի հրաժարականը, նա չկարողացավ ընդդիմանալ, որովհետեւ թիկունքում այլեվս չուներ այն ժողովուրդ որ գոռում էր«Պայքար,պայքար մինչեվ վերջ» :
Նա չէր ընտրվել:
Նա ուղակի սերմ գողացող մուկ էր:
Դրա համար սուս ու փուս հրաժարական տվեց: Իսկ եթե ընտրված լիներ, վստահ լիներ, որ ժողովուրդն իրեն կաջակցի, իրեն հրաժարականի ուլտիմատում ներկայացնողներին կազատեր աշխատանքից:
Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի կողմից իշխանության համար կրկին պայքարի դուրս գալը քաղաքական պահով էր թելադրված: Ժողովուրդը կշտացել էր այս վիճակից: Ավելի քան տասնամյա թանձրացած բողոքի ժայթքումն էր դա, որը ցույց տվեց, որ ժողովուրդը այլեւս չի հանդուրժելու այս վիճակը: Հանրությունը երրորդ ուժ չգտավ, ստիպված եղավ գնալ Լեւոնի ետեւից:
Այս իշխանությունն էլ չի կարող երկար գոյատեւել: : Այս ռեսուրսով նախագահն ինչպե՞ս կարող է արդյունավետ քայլեր կատարել, չնայած բարի կամք դրսեւորելուն: Կոալիցիան ՀՅԴ-ի հետ դա ուղղակի մի խաղ է երկուսի կողմից իսկապես, վստահություն չի ներշնչում: Դա շինծու, կցմցված կառավարություն է՝ կազմված պատահականորեն, որի անդամների մեծ մասը ցանկացած ժամանակ գույները պատրաստ է փոխելու: Իբրեւ թե կայունություն եւ զարգացում ապահովելու համար ձեւավորված կոալիցիան, իրականում, բլեֆ է: Գաղափարապես եւ ֆիզիկապես իրար չհանդուրժող այս ուժերի նույն կաթսայում լինելը բոլորովին այլ նպատակ է հետապնդում: Ժողովուրդը, կարծում եմ, շատ լավ հասկանում է, թե դա ինչ նպատակ է: Սա այն ուժը չէ, որին ուզում է տեսնել հանրությունը, հատկապես ազգադավների կուսակցությունը,«ՀՅԴ» տառերով: