Եթե Սարգսյանի նպատակը իսկապես իշխանությունը նաև 2018թ. հետո պահպանելն է, ապա նա կարող է իշխանությունը կորցնել 2017թ.՝ այն ժամանակ, երբ երկրում կձևավորի նոր խորհրդարան, կընտրվի խորհրդարանի նոր նախագահ և նոր վարչապետ: Անկախ մարդկային կամ կուսակցական հարաբերությունների մակարդակից, նախկինում ձեռք բերված պայմանավորվածություններից՝ նոր վարչապետը փորձելու է իր ձեռքը վերցնել իշխանության լծակները և նախագահին թողնել թոշակառուի կարգավիճակում: Խորհրդարանի նախագահի և վարչապետի իրական դաշինքը կարող է նման իրավիճակ ստեղծել, և կուսակցության ղեկավարի լիազորությունները ամենևին բավարար չեն դրան հակազդելու համար: Իշխանական համակարգը հոգեպես համարելու է, որ ժամանակը աշխատում է վարչապետի օգտին, իսկ նախագահի օրերը հաշված են, և այդ իրավիճակում նրանք իշխանության իրական կրող համարելու են վարչապետին: Իսկ հոգեբանական այդ գործոնը իշխանության պահպանման գործում ավելի մեծ դեր ունի, քան անցումային դրույթներում գրված ցանկացած նախադասություն կամ հոդված:
Սարգսյանի ընդդիմախոսները պնդում են, որ նրա նպատակը, այնուամենայնիվ, խորհրդարանի նախագահի պաշտոնը զբաղեցնելն է, որի դեպքում նա կարող է վերահսկել կառավարությանը: Եվ եթե դա իսկապես այդպես է, ապա նա չպետք է սպասի մինչև 2018թ.: Սարգսյանը պետք է լինի ՀՀԿ համամասնական ցուցակի առաջին համարը, իսկ խորհրդարանական ընտրություններից անմիջապես հետո հրաժարվի նախագահի պաշտոնից և ընտրվի ԱԺ նախագահ: Միայն այդ դեպքում նա կարող է շարունակել պահպանել վերահսկողությունը խորհրդարանի և դրա միջոցով կառավարության վրա, կարող է իշխանությանը ազդակ տալ, որ ինքը ոչ թե հեռանում է, այլ շարունակում է մնալ և պահպանել իշխանական լծակները: Բայց սա այն դեպքի համար, եթե, իհարկե, նա ցանկանում է պահպանել իշխանության մեջ ունեցած իր դերակատարումը, և չի ցանկանում 2017թ.խորհրդարանական ընտրություններից հետո հրաժեշտ տալ իշխանությանը և իշխանական լծակներին:
Ավետիս Բաբաջանյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
Կարդացեք նաև
Լուսանկարը՝ armtimes.com-ի
