«Լավագույն վեպ» և «Լավագույն հերոս» անվանակարգերում Էդգարի ստեղծագործությունը մրցակցությունից դուրս էր:
Մարտի -1 ին զոհված տղայի ընտանիքի պատմություն՝ սիրո պատմության հետ զուգահեռ: «Ներշնչանք 40 վայրկյանից»,- այսպես է Էդգարը անվանում գրքի նախապատմությունը: Անկախ մարտի 1-ից` հեղինակի համար վեպը նախ և առաջ աշխարհի ամենանամաքուր սիրո պատմությունն է: Քննադատություններ լսել է վեպի շուրջ, սակայն, իր խոսքերով, մեր օրերում շատ են խառնում քննադատությունն ու ցեխ շպրտելը. «Այժմ թացը չորից շատ դժվար է տարբերել: Մեզ մոտ քննադատությունն ու վիրավորանքը, իրար վրա ցեխ շպրտելը մի քիչ նույնացել են: Սրանից մոտ տասը-տասնհինգ տարի առաջ Չիլլիի ղեկավար Պինոչետը կարծիք հայտնելու համար մարդ էր գնդակահարում, երբեմն աշխատող, պետքական տարբերակ է: Իսկ նորմալ, գրագետ, բովանդակալից քննադատությունն իհարկե անհրաժեշտ է ցանկացած ստեղծագործողի»:
Մրցանակներն Էդգարի համար ոգևորող ու հաճելի են, սակայն ոչ առաջնահերթ` «Հասարակ ընթերցողի մի նախադասություն վեպի մասին` ահա իսկական գնահատականն ու մրցանակը»,- ասում է հեղինակը:
Իր վեպը ապացույց է համարում Հայաստանի խոսքի ազատության առկայության մասին, սակայն հորդորում է տարբերել խոսքի ազատությունն ու հրապարակավ ու անհարկի հայհոյանքը` դա անբավարարվածության նշան է համարում.«Հավատացեք` էդ խոսքի ազատությունը մեր չտեսների համար չի, որովհետև մենք էդպես էլ չկարողասցանք տարբերել խոսքի ազատությունն ու հայհոյանքի ազատությունը: Չե՞ք մտածել, թե ինչի է մեր ավագ սերնդի գրողների մի մեծ զանգված իրենց գրքերում անընդհատ հայհոյում, հետն էլ անտեղի. որովհետև իրենք Սովետի մնացորդներ են, իրենց ժամանակ գրաքննություն կար, պետությունն իրենց շրջանակների մեջ էր դրել: Ու մեկ էլ, հոպ, ազատ խոսելու հնարավորություն: Էդ սինդրոմը մեր դեպուտատների մոտ էլ կա` փոքր ժամանակ հանապազօրյա հացից զուրկ են եղել, հիմա անկուշտի պես ուտում են, նույն բանն է» :
Կարդացեք նաև
Ստելլա Հարությունյան
Չի կարելի այսպիս ոչ գրագետ հոդված գրել: Ի՞նչ մրցանակ, ո՞վ է տվել, ո՞վ է որոշել: Քերականական սխալներ անող, հայերենին լիարժեք չտիրապետող և բազմաթիվ կարևոր հատկանիշներից զուրկ գործ էր: Ծեծված թեմա:
Հարգելի լրարգող, բարի եղեք փաստական տվյալները ճիշտ մատուցել: