Երբ հայրենիքը վտանգի մեջ է,
Եվ ազգն ուզում է երկրից հեռանալ,
Այսօրվա կյանքն էլ լոկ դատարկ էջ է,
Կարդացեք նաև
Ինչպես կարող եմ անտարբեր մնալ:
Հրեշն է իշխում մարդկային հոգուն,
Վերջին արժեքն է դանդաղ մոխրանում,
Ագահությունը խժռել է մարդուն,
Ասեք, ես ինչպես անտարբեր մնամ:
Ինչպես կարող եմ անտարբեր մնալ,
Երբ հպարտ ազգն իմ դարձել է գործիք,
Ոմանք շրջում են որպես տիրակալ,
Շուրջը իշխում է լոկ կիրք ու մոլուցք:
Խոր քուն է մտել ազգի սերուցքը,
Իսկ երկրի շունչը մարում է դանդաղ,
Մաս-մաս կորցնում ենք սնուցող միտքը…
Մեծ ջանքեր են պետք, որ ապրենք խաղաղ:
Քաոսը երկիրն առել է իր մեջ,
Ամուր բանտարկել սարսուռ երախում,
Բախտի անիվը փռել է սև էջ,
Փրկություն չկա այս անտեր երկրում:
Անտեր է հոտը, էլ հովիվ չկա,
Խնջույք են չալել առյուծ գայլերը,
Փրկվել չի լինի, Աստված է վկա,
Հերթում են՝ անգամ բիջ շակալները:
Դավաճանեցին բյուր հովիվները,
Խոստումներ տվին և հեշտ ուրացան,
Հոտը փորձում է ելնել հանդերը,
Դեմը շարված է զենք ու հրացան:
Մի քանի հոգի ելել են փողոց,
Իսկ մնացածը ննջում են տանը,
Նրանք հանում են միայն խոր հոգոց,
Եվ դանդաղ մարում փրկիչ ականը:
Ես վերլուծում եմ, նաև զարմանում,
Թե մեռնող մարդկանց ինչն է ետ պահում…
Գերադասում են տանը թաքուն լալ,
Դաժան վիճակին անտարբեր մնալ:
Եթե մենք գնանք այս ճանապարհով,
Երկիրը թողնենք ծերերի հույսին,
Թշնամին պատրաստ՝ զենք ու զրահով,
Ամեն ինչ կանի հավասար հողին:
Անանիա ՄԱՂԱՔՅԱՆ
