Դավիթ Սանասարյանն իր ծայրահեղ քայլով՝ հացադուլով, պահանջ չի ուղղում Սերժ Սարգսյանին, իշխանություններին։ Նրա պահանջն ուղղված է ժողովրդին, ՀՀ քաղաքացիներին։ Դավիթը խոստանում է հացադուլ անել այնքան ժամանակ, մինչեւ ժողովուրդը հավաքվի Ազատության հրապարակում, միակամ լինի եւ հասնի լուծման։
Այսինքն, ի՞նչ, ժողովուրդը պետք է տեսնի, որ Դավիթը հացադուլ է անում եւ ելնի իշխանությունների դե՞մ։ Սա երեխայություն չէ՞։ Դավիթ ջան, փողոցում ինչքան բոմժ, անտուն ու անոթի մարդ կա։ Հազարներով։ Ժողովուրդը տեսնում է այդ մարդկանց, ժողովուրդը հասկանում է, թե ինչու են նրանք անտուն ու անոթի, ժողովրդին հեռուստացույցով ամեն օր ծայրաստիճան աղքատ ընտանիքների են ցույց տալիս, բայց ժողովուրդը, տեսնելով նրանց, հասկանալով, որ դա անարդար է, չի հավաքվում Ազատության հրապարակում, որպեսզի լուծի ընչազուրկների ու քաղցած մարդկանց հարցը։ Մտածել, թե ժողովուրդը կտեսնի, որ հացադուլավորը Պողոսը չէ, այլ Րաֆֆի Հովհաննիսյանն է, Դավիթ Սանասարյանը կամ Էդիկ Անդրեասյանը, եւ ոտքի կկանգնի, կարծում եմ՝ միամտություն է։
Ժողովրդին շանտաժով հրապարակ բերելն անհնար է։ Թեկուզ կախվիր։ Գուցե գան, բայց միայն թամաշայի:
Էդիկ ԱՆԴՐԵԱՍՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
