Մօտ երկու շաբաթ առաջ, երբ էլեկտրաէներգիայի թանկացման հեռանկարն այլեւս բացայայտ էր ու աննահանջ, խորհրդարանական ընդդիմադիր մի քանի ուժերի ներկայացուցիչներ փորձեցին խնդիրը օրակարգի հարց դարձնել: Հերթով բոլորի բերանը ծեփելով ու ձայնի իրաւունքից զրկելով՝ ԱԺ նախագահը հարցը փակուած համարեց, իր դերակատարութիւնը փայլուն կատարած ու երեւի հանգիստ շունչ քաշեց՝ համոզուած, որ խորհրդարանը մտաւ իր սովորական, տաղտկալի ու կանխատեսելի ընթացքի մէջ:
Իսկ դէմն առած լաւայի պէս խնդիրը փոխեց իր հունն ու յայտնուեց Բաղրամեան պողոտայում:
Անողոք յունիսեան արեւի, ոստիկանական ջրցան մեքենաների ու մահակների ահաբեկող դոփիւնների ներքոյ Բաղրամեան պողոտայում անփորձ, բայց համոզուած երիտասարդների մի խումբ կարողացաւ «Դէմ եմ» կարգախօսով հազարներ հաւաքել: Այդպէս 10 օր շարունակ կաթուածահար եղաւ Բաղրամեան պողոտան ու վաղուց մեր հասարակութեան մէջ արմատացած իշխանութիւն-ժողովուրդ հոգեբանական բարիկադը վերածուեց իրականի՝ մի կողմում արդարութեան ու իրաւունքի պաշտպանութեան համար ոտքի ելած երիտասարդներ, միւսում՝ ժողովրդից իշխանութեան ճշմարտութիւնն ու իրաւունքը պաշտպանող, մահակներով, վահաններով ու անհաղորդ դէմքերով զինուած ոստիկանական շարքեր: Այսպէս 10 օր…
«Սա քաղաքական պայքար չէ եւ գործընթացը անթուլատրելի է քաղաքականացնել» մոլորութեամբ թէ գիտակցաբար յայտարարեցին շարժման անփորձ առաջնորդները: Գուցէ պատճառն այն է, որ Հայաստանում «քաղաքականութիւնն» ու այն իրականացնողներն այնքան վարկաբեկուած արժէքներ են, որ «քաղաքականութիւն» եզրը հնարաւորինս օտարում են իրենցից: Սրանից ի հարկէ բովանդակութիւնը չի փոխւում…
Շատերն են զարմացած, անակնկալի եկած, ոգեւորուած. վարկաբեկուած, անպտուղ ու իներտ քաղաքական ինստիտուտների ու հանրային համատարած յոռետեսութեան միջավայրում, ծնւում է հազարաւորների ակնթարթային շարժում, որի առաջնորդներին նոյնիսկ դէմքով չգիտենք:
ԼԻԼԻԹ ԳԱԼՍՏԵԱՆ
Նյութի մանրամասները կարդացեք asbarez.com-ի կայքում
