Ամեն անգամ, երբ Հայաստանում տագնապալի պահ կամ արտակարգ իրավիճակ է ստեղծվում, մեր ուշադրությունը բնականաբար սեւեռվում է հայկական լրատվամիջոցների աշխատանքի վրա եւ փորձ է արվում վեր հանել դրանց լուսաբանման ու մեկնաբանման թերություններն ու բացթողումները:
«Ոչ թալանին» շարժմամբ սկսված ու հետագա այս օրերին ձեւափոխվող կամ ձեւախեղվող տագնապը մեկ անգամ եւս երեւակեց այն տկարությունները, որոնք հատուկ են մեր լրատվամիջոցներին թե՛ ներքին եւ թե՛, ավելի կարեւոր, արտաքին ճակատների վրա:
Չեմ պատրաստվում մասնագիտական ուսումնասիրությամբ քննարկել մեր մամուլիՙ տպագիր, էլեկտրոնային թե այլ, կատարումներն ու դրսեւորումները- հավանաբար դա կարվի լրագրամերձ գրանտակեր կազմակերպությունների կողմից: Սակայն ուզում եմ ներկայացնել իմ մի քանի դիտարկումներըՙ ազգային-պետական մտահոգություններից ծնունդ առած:
Որպես դրական ձեռքբերում, նախորդող ողջ ժամանակաշրջանի տագնապային վիճակների հետ համեմատած, պետք է ընդգծել, ինչը արել են ոմանքՙ ինձնից առաջ, նախաձեռնողների նկատմամբ թշնամանքի մթնոլորտի բացառումը լրատվամիջոցների մեծ մասի կողմից, որ վկայություն է ոչ միայն մեր հասունության, այլեւ իշխանական ապարատի զուսպ պահվածքի:
Կարդացեք նաև
Հակոբ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ
Հրապարակումն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այս շաբաթվա համարում:
