Չգիտեմ, գուցե ոմանք ինձ «չեկիստ» կամ «ռուսական իմպերիալիզմի գործակալ» համարեն, բայց ես չէի ուզենա, որ Հայաստանը երբեւէ դառնար Եվրամիության անդամ: Թե ինչու եմ այդպես մտածում՝ պետք է երկար բացատրել, միայն ասեմ, որ խնդիրը Ռուսաստանի խանդն ու զայրույթը չէ՝ մեկ ուրիշ անգամ կգրեմ: Իհարկե, պետք էր 2013-ին ստորագրել ԵՄ-ի հետ Ասոցացման համաձայնագիրը, որն ի հեճուկս գերակշռող հասարակական կարծիքի՝ ԵՄ անդամության հետ որեւէ կապ չունի: Պետք չէր դառնալ Մաքսային միության եւ ԵՏՄ անդամ` այդ քայլերի քաղաքական եւ տնտեսական վնասներն ակնհայտ են, եւ պարզ է, որ ԵՏՄ-ն որեւէ հեռանկար չունի՝ դա ՌԴ ղեկավարության չմտածված ամբիցիաների արգասիքն է:
Եվրոպական եւ ռուսական մշակույթը ես հարգում եմ հավասարապես եւ համարում եմ, որ դրանք մեկ միասնություն են, որի մեջ մտնում է նաեւ մեր ազգային մշակույթը: Եվրոպայում քաղաքական եւ տնտեսական կյանքի կազմակերպումն այս պահին շատ ավելի բարձր մակարդակի վրա է, քան Ռուսաստանում, եւ մենք Արեւմուտքից շատ բան ունենք սովորելու: Եվրամիությունը՝ որպես կառույց, մեծագույն հարգանքի է արժանի, նրա դրոշը մենք պետք է հարգենք, ինչպես եւ ԱՄՆ-ի, Ռուսաստանի, Չինաստանի եւ նույնիսկ (գիտեմ, որ շատերը համաձայն չեն լինի) Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի դրոշները: Որեւէ դրոշ այրելու կամ ոտնատակ տալու մասին իմ կարծիքը խիստ բացասական է:
Ուրիշ հարց, թե ինչո՞ւ մեր քաղաքական, հասարակական կամ քաղաքացիական միջոցառումների ժամանակ մենք պետք է ձեռքներս բռնենք որեւէ դրոշ՝ բացի Եռագույնից: Արդյոք դա նշանակո՞ւմ է, որ մենք ապավինում ենք ինչ-որ մի երկրի կամ ինչ-որ մի կառույցի, թե՝ նա մեզ կօգնի մեր խնդիրները լուծել: Այդ սկզբունքային սխալը մենք՝ հայերս, գործել ենք դարեր շարունակ, եւ թվում էր, թե 88-90 թվականների Շարժման ընթացքում այդ բարդույթները հաղթահարվել են, բայց 92-94 թվականների պատերազմի պատճաով մենք կարծես թե ստիպված եղանք այդ սկզբունքներից հրաժարվել եւ վերադառնալ «կողմնորոշման» տրորված ճանապարհին:
Ի՞նչ պիտի այս պահին անի Եվրամիությունը: Էլեկտրաէներգիայի սակագնե՞րը իջեցնի, Հայաստանում ժողովրդավարությո՞ւն հաստատի, իշխանափոխությո՞ւն իրականացնի: Եթե նույնիսկ անի, ապա այդ ամենը կոպեկի գին չի ունենա: Դա մոտավորապես նույնն է, որ հայտնի գրող-հրապարակախոսի ոճով՝ որոշ մարդիկ Ռուսաստանին խնդրում են, որ նա Արեւմտյան Հայաստանը ազատագրի: Է, որ նույնիսկ ազատագրի, հո մեզ համար չի՞ անի, ի՛ր համար կանի: Ուրեմն, ի՞նչ տարբերություն, թե ում տիրապետության տակ են մեր պատմական հողերը, եթե դրանք մեր տիրապետության տակ չեն:
Կարդացեք նաև
Հետեւաբար իմ կողմից շատ հարգված Պարույր Հայրիկյանը, ըստ իս, սխալ է վարվել, երբ ցուցարարների մեջ գնացել է ԵՄ դրոշներով: Ցուցարարներից ոմանք էլ սխալ են վարվել, երբ այդ գործչի նկատմամբ պատշաճ հարգանք չդրսեւորելով՝ դրոշները քաշքշում ու խլում էին: Պետք էր, ինչպես ասում են ոստիկանները, բացատրական աշխատանք տանել:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Աշակերտներս շատ անգամ ինձ հարց տուած են թէ ինչու Արծրունիները դաշնակցած են Քրտերի հետ ընդդէմ Բագրատունիների։ Որքան դժուար եղած է հասկցնել որ այդ դարերուն Հայրենիքէն աւելի նախարարական ընտանիքները ամէն բանէ վեր կը դասուէին։ Հայրենիք-Պետութիւն-Ցեղային պատկանելիութիւն շատ աւելի ուշ դարերուն ձեւացած են- արեւմուտքի մէջ-Հռոմայեցիները լաւ առակ մը ունէին եւ կը սիրէին կրկնել HISTORIA EST MAGISTRA VITAE (Պատմութիւնը կեանքի դաստիարակ է )։Մենք ալ ունեցած ենք մեր ռոմանթիք դարաշրջանը յոյսերնիս կուրօրէն դնելով
արեւմուտքի-Ռուսաստանի կամ Երիտ-թուրքերու վրայ։Ամէնքն ալ առաւել կամ նուազ չափով դաւաճանած են պատճառ դառնալով մեր կոտորածներուն եւ ի վերջոյ ՑԵՂԱՍՊԱՆՈՒԹԵԱՆ։
Սակայն մենք բոլոր միւսներուն վրայ ունինք ԱՌԱՒԵԼՈՒԹԻՒՆ մը ՝ Մեր Լեզուն եւ Կրօնքը
մեր Միասնականութեան համար Շատ մեծ դեր խաղացած են եւ կը խաղան-ոչ մէկ այլ ազգ ունի այս
յատկութիւնը։ Հիմա արդիականութեան ՍԽԱԼ շարժում մը կայ արհամարհելու Եկեղեցին եւ Եկեղեցականը առանց մտածելու անոր քայքայիչ հետեւանքներուն մասին։Հակակրօնական ռէժիմէ դուրս ելած Եկեղեցի մըն է մերինը որ ժամանակի կը կարօտի իր իսկական կոչումին մէջ մտնելու եւ մենք պարտաւոր ենք օգնել այս ընթացքը արագացնելու եւ չենք ուզեր ամբողջովին քայքայուիլ։
Կարծում եմ, որ Հայրիկյանը իրավացի էր՝ Մայդանի ընդամենը ՊԱՏՐԱՆՔ ստեղծելով: Քանի դեռ Ռուսաստանը և իշխանությունները 100%- ով համոզված են, որ Մայդանը բացառվում է, Ոչ թալանին նախաձեռնությունը ավելի մեծ արդյունքի, քան ստացել է, չի հասնի:
Այդ երկրների դրոշները ոչ միայն պետք չէ այրել, այլ պետք է ընդունել որ նրանցից ոչ մեկը մեղավոր չէ մեր երկրում ստեղծված իրավիճակի համար: Մեղավոր ենք մենք , որ 4 տարի 364 օր ենք ընդդիմադիր, իսկ էն մեկ օրը բարևելով վազում ենք Հայաստան, միակ մարդուն որը ներկայացնում է ծրագիր և մշտապես խոսում է ԱՐԺԱՆԱՊԱՏՎՈՒԹՅՈՒՆ ունենալու անհրաժեշտության մասին տալով 30000 քվե: Պարոն Աբրահամյան ինչ է փոխվել մեր մեջ, որ 2000 տարի նորմալ պետություն չենք կարողացել ստեղծել հանկարծ հիմա պիտի կարողանանք:
Հարգելի Արամ, կուզեի մի փոքրիկ փաստարկ բերել Հայրիկյանի օգտին, որը թերեվս ցույց է տալիս որ Պետրոս ցարից հետո «Ռսի ոտը օրհնելը», հատկապես այս օրերին այքան էլ այժմեական չէ…
https://joinfo.ua/inworld/1102955_Zastav-duraka-Bogu-molitsya-Ufe-preddverii.html
էդպես էլ Ռուսաստանում «ճանապարհներ» չկարողացան կառուցել…
«Չգիտեմ, գուցե ոմանք ինձ «չեկիստ» կամ «ռուսական իմպերիալիզմի գործակալ» համարեն, բայց ես չէի ուզենա, որ Հայաստանը երբեւէ դառնար Եվրամիության անդամ: »
Աղվեսի եվ խաղողի պատմությունը դառավ.