Լույս է տեսել Մարտին Բարսեղյանի «Բզկտված սարի «լեգենդը» գիրքը; Գրքում հեղինակի անցած ուղու պարզ ու բովանդակալից իրապատումներն են, հետեւաբար ընթերցողը կհանդիպի ղեկավար եւ շարքային աշխատողների, արտադրության կազմակերպիչների, գիտության եւ մշակույթի գործիչների: Գրքում մարդն է, մարդկային հոգեբանությունն ու նուրբ հարաբերությունները: Օրինակ, շատ հուզիչ է պատմված, թե ինչպես է հեղինակը պատահաբար հանդիպում բանաստեղծ Վլադիմիր Աբրահամյանին, որը մյուսների նման Ադրբեջանում կորցրել էր տունուտեղը: Հանդիպում է տխուր արարողության ժամանակ՝ Գեղարքունիքի մարզի Գեղամասար գյուղում: «Մարդկանց թափորի մեջ թերթերից ու գրքերից ինձ ծանոթ մի դեմք նկատեցի: Տարեց զույգը թեւանցուկ գալիս էր գյուղի վերեւից: Երկուսի մազերի արծաթյա գույնը հուշում էր նրանց ապրած կյանքի դժվարությունների ու փորձությունների միջով անցնելու մասին… Մեր հայացքները հանդիպեցին իրար: Կանգ առանք դեմ առ դեմ: Իհարկե, նա է՝ խիստ խորը թափանցող հայացքը, լայն ճակատը, բարակ բեղերը… խուզարկու հայացքով կարծես հարցնում էր՝ ո՞վ ես, ումնացի՞… Ներկայացա, ողջագուրվեցինք:
Մի պահ հայացքով տնտղում էինք միմյանց, հետո մայրենի լեզուն օգնության հասավ»,- գրում է Մարտին Բարսեղյանը: Նաեւ հավելում, որ բանաստեղծը Շամխորի շրջանի Ջագիր գյուղի բնակիչներին Շիշկայա թուրքաբնակ գյուղում գտնելուց հետո, որոշել էր ապրել այդ գյուղում եւ հայացրել գյուղի անունը: Նշենք, որ «Բզկտված սարի «լեգենդը» գրքում նաեւ ինքնատիպ ասույթներ կան, օրինակ՝ «Եթե լեզվի բանալին խմիչքն է, ապա չարժե այդ բանալուն վստահել», «Ամեն ճշմարիտ բան չէ, որ պետք է ասել», «Ով գաղտնապահ է, բերանը սրտում է պահում, ով գաղտնապահ չէ՝ սիրտն է բերանում պահում», «Խղճահարությունը չար բան է, բայց ավելի չար է անխիղճ լինելը» եւ այլն:
Սեփ. լր.
«Առավոտ» օրաթերթ
02.07.2015
