Երեւանում արդեն մոտ տասը օր շարունակվող բողոքի ցույցերը կամաց-կամաց զավեշտի են վերածվում։ Բաղրամյան պողոտայում մի քանի հարյուր հոգի է մնացել, բայց լրատվամիջոցներն ու սոցկայքերը հեղեղված են «երիտասարդական քաղաքացիական բարձր գիտակցության» մասին ռեպորտաժներով:
Կոպիտ ասած, հարթուկը միացնում ես՝ ինչ-որ մեկը (քաղաքական գործիչ, վերլուծաբան, բլոգեր, մտավորական, տնային տնտեսուհի եւ այլն՝ էական չէ) անպայման իր պարտքն է համարում հիանալ մեր երիտասարդներով։ Այսինքն՝ իրենք էլ են իրենցով հիանում, եւ ամենաշատը պարծենում են նրանով, որ իրենց շարժումը քաղաքական չէ: Իրենք, հասկանում եք, զզվում են քաղաքական կուսակցություններից, ով ուզում է լիդերությունը ստանձնել՝ «ռադ են անում», ոչ մի քաղաքական կարգախոս չեն հնչեցնում եւ դա ներկայացնում են որպես չտեսնված-չլսված նվաճում։ Դրա համար էլ շարժումն «իր խոդով» մարում է: Որովհետեւ շարժումը չքաղաքականացնելը հենց իշխանությունների երազանքն էր՝ նրանք էին անընդհատ հորդորում քաղաքական կարգախոսներ չհնչեցնել եւ «հանկարծ թույլ չտալ, որ ընդդիմությունն օգտվի ձեր ազնիվ շարժումից»։
Ու հիմա լիակատար իրավունք ունեն ասելու՝ «դուք ոչ մի քաղաքական հարց չեք բարձրացրել, ընդամենը պահանջել եք կասեցնել հոսանքի թանկացման որոշում. հիմա մենք ժամանակավորապես կասեցրել ենք, դուք էլ ժամանակավորապես Բաղրամյանն ազատեք, փակել եք, որ ի՞նչ անեք»:
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
