Քաղաքականությունը պայքար է իշխանության համար՝ նրանք, ովքեր այն ունեն, ուզում են պահպանել, նրանք, ովքեր չունեն, ուզում են նվաճել: Դրա մեջ ոչ մի վատ բան չկա, բայց, չգիտես ինչու, մեր քաղաքական գործիչները դրսեւորում են անհասկանալի ամոթխածություն, սքողում են այդ ակնհայտ փաստը եւ կուրծք են ծեծում, թե իրենք պայքարում են ժողովրդի, արդարության եւ պայծառ ապագայի համար:
Հայաստանում ընդունված է, որ քաղաքական գործիչները եւ կուսակցությունների համակիրներն ասեն՝ «մեզ ոչինչ պետք չի, միայն թե իմ ժողովուրդը լավ ապրի», եւ, ըստ այդմ, քաղաքականությունը իբր միջոց է, որ աշխարհում հաստատվի արդարություն եւ համընդհանուր երջանկություն: Ես, ճիշտն ասած, այլ կարծիքի եմ՝ ինձ թվում է, որ ոչ ոք ինձ չի կարող դժբախտ կամ երջանիկ դարձնել՝ բացի ինձնից:
Հիմա չարչրկված հարցը. այս օրերի բողոքը քաղաքակա՞ն է, թե՞ ոչ: Եթե Բաղրամյան պողոտայում հավաքվել են կուսակցությունների երիտթեւերի ներկայացուցիչները, նրանց համակիրները, եւ նրանց նպատակն է հասնել իշխանափոխության, ուրեմն բողոքը քաղաքական է: Եթե մարդիկ հավաքվել են զուտ այն նպատակով, որ էլեկտրաէներգիայի սակագինը չբարձրանա, հասնեն «չեղարկման» (ինչպե՞ս, ո՞ւմ կողմից), ուրեմն բողոքը քաղաքական չէ: Ինչպե՞ս է իրականում՝ դժվարանում եմ ասել: Ցուցարարների հետ անմիջական շփումը «քաղաքականի» տպավորություն չի թողնում: Լրատվամիջոցներից, համացանցից, Ֆեյսբուքից կարելի է ճիշտ հակառակ եզրակացությունն անել:
Որպես լրագրողի՝ այդ բազմիցս կրկնվող հարցն ինձ հետաքրքրում է, եւ շատ ցանկալի է, որ Բաղրամյանի ներկայիս առաջնորդները «բացահայտվեն», հարցազրույցներ տան, որպեսզի այս հարցի պատասխանն ավելի հստակ լինի: Բայց որպես քաղաքացու՝ այս հարցն ինձ բացարձակապես չի հուզում: Այդ առումով տարբերություն չկա՝ մարդիկ խաղաղ ցույցով նախագահի հրաժարակա՞նն են պահանջում, թե՞ էլեկտրաէներգիայի սակագնի բարձրացման «չեղարկումը»: Երկու դեպքում էլ դա նրանց գործն է, նրանց իրավունքը՝ անկախ նրանից, թե որքանով են այդ պահանջները իրատեսական, եւ որքանով եմ ես այդ կոչերի հետ համաձայն:
Կարդացեք նաև
Այժմ, իմ կարծիքով, այս ցույցերը ոչ մեկին չեն ահաբեկում եւ չեն խանգարում՝ բացի Բաղրամյան պողոտայի սկզբնամասում ապրող բնակիչներից, որոնց գիշերային «դիսկոտեկը», ենթադրում եմ, անհանգստացնում է: Բայց այս առումով, երեւի, նրանց վիճակը նույնքան աննախանձելի է, որքան Հրազդանի ձորի ռեստորանների մոտակայքում ապրող մարդկանց:
Իհարկե, թե՛ իշխանությունը, թե՛ ցուցարարները պետք է կողմնորոշվեն: Իշխանությունները վաղ թե ուշ պիտի ներկայացնեն իրենց ծրագիրը՝ էլցանցերի խնդիրը լուծելու առումով, որովհետեւ «աուդիտը» առայժմ օդի մեջ կախված բառ է: Ցուցարարներն էլ պիտի մտածեն, թե ինչ են առաջարկում՝ բացի ժողովրդական երգուպարից: Բայց այդ ամենը «քաղաքական-ոչ քաղաքականի» հետ անմիջական կապ չունի:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
: Եթե մարդիկ հավաքվել են զուտ այն նպատակով, որ էլեկտրաէներգիայի սակագինը չբարձրանա, հասնեն «չեղարկման» (ինչպե՞ս, ո՞ւմ կողմից), ուրեմն բողոքը քաղաքական չէ:
Էդ ոնց եք է՞ որոշում , ինչ չափանիշով,ախր վեճ չկա ըտեղ, Վահե Գրիգորյանը փայլուն ա էդ հարցին պատասխանաել: Զարմանալի ու ափոսոալի ա արհետսկանն օրակարգ սարքել քաղաքական լինելու փաստը:
Իհարկե հիասթափեցնող են Ձեր դատողությունները-առնվազն հիմք չունեն:
ձեր մոտ այդպես ա-եթե պետք ա անհիմնդատաողությւնները սղղցնում եք;: եթե չէ-Դուք եք ուզում փաստարկներ ու հիմքեր ու հիմնավորումներ:
աբիժնիկություն անեմ-Էլ չեմ կարդա Ձեր հոդվածները/դու եք միշտ վերից նայում չէ՞ ընթերցողներին, որ իրանց մաղձն են թափում ու հանգստանում-հիմա ես էլ ճկայացած եմ ու հազիվ գտա էս առիթը/-դրանք անհետաքքիր են ու անհիմն:
https://www.ilur.am/news/view/46650.html
մոռացա Վահեի հոդվածի լինքկը: :հղումով կարող եք ստանալ Ձեր դիրքորոշման հակափաստարկները, որոնք հետ /Վահեի դիրքորոշման, որոնք ի տարբերույթուն Ձեր նախադասութուների, կառուցվածք ու հսատկ միտ քունեն ու հիմնաբվորոհմ/ համաձայն եմ 1000 տոկոսով:
Հարգելի Տիգրան, շնորհակալություն հղումի համար: ՀԱԿ անդամ հարգարժան փաստաանի հոդվածը ես կարդացել էի: Նաեւ համաձայն եմ Ձեզ հետ՝ եթե գտնում եք, որ ես անիամաստ եւ հիմար բաներ եմ գրում, ապա, իհարկե, չարժե նյարդեր ծախսել իմ գրածները կարդալու վրա:
—????? Նաեւ համաձայն եմ Ձեզ հետ՝ եթե գտնում եք, որ ես անիամաստ եւ հիմար բաներ եմ գրում, ապա, իհարկե, չարժե նյարդեր ծախսել իմ գրածները կարդալու վրա—–????
Դուք ասացիք-ես այդպիսի բան չեմ ասել: Բայց նկատի կառնեմ Ձեր դիտողությունը:)))
Տիգրան Ավետիսյան
Submitted on 2015/07/01 at 10:20
Էլ չեմ կարդա Ձեր հոդվածները… դրանք անհետաքքիր են ու անհիմն
Ամեն պետություն արժանի է իր ազգին։ Ես գոհ եմ մեր ազգից, մի քիչ մեր հիսուն անց քաղաքացիները արժանի լինեին մեր երիտասարդությանը, շատ արդյունավետ ամեն ինչ կլինի։ Պայքար մինչեւ հաղթանակ։ Այն ինչ դուք անում եք, դաստիարակում է մեր կառավարությանը լինել ավելի ինքնուրույն։ Կարեւորն այն է, որ մենք մեր ախմախ կառավարությանը պետք է ստիպենք լինել մեզ հետ միասին եւ չվախենալ այդ ինքնուրույնությունից ու հարգել ժողովրդին։ Հասկանալի է, ով վճարում է, նա էլ երաժշտությունն է պատվիրում, պարզվում է, մեր ժողովուրդը շատ քիչ է վճարում եւ որքան քիչ է ժողովրդի եկամտահարկի դերը, այնքան կառավարությունը թքած ունի ժողովրդի վրա։
Եղբայր պատվական! Երբեմն մանկական հարցեր եք կախում, որը տեղին չէ: // Քաղաքական է թե տնտեսական?// Որպիսզի հեշտ կողմնորոշվենք, պատկերացնենք ասենք, որ ադրբեջանը ժամանակին ղարաբաղի նկատմամբ տնտեսապես, սոցիալապես, ազգապես եւ այլն, ընդգծված հոգատար վերաբերմունք էր ցուցաբերում! Ինչ եք կարծում, կապստամբվեին արդյոք ղարաբաղցիներն ու քաղաքական խնդիր կկախեին? Ասել կուզի՝ կեցությունն է որոշում գիտակցությունը: Մարքսիզմն աշխատում է եղբայր, եւ կաշխատի միշտ մարդկային հասարակության պատմության հետ, ուզենք թե չուզենք, որքան էլ կեղտաջուր թափենք ու հայհոյենք: Ծայրահեղության հասած, ստորացված չքավորը մի օր կացինը ձեռքին հարուստի տունը պիտի մտնի …որոշ քաղաքական հարցեր լուծելու համար!