Օրերը կ՛անցնին, Բաղրամեանի վրայ ցոյցը կը շարունակուի եւ օրէ օր աւելի բազմամարդ կը դառնայ: «Ոչ թալանին» նախաձեռնող խումբի եւ ընդհանրապէս ցուցարարներու կեցուածքը արժանացած է շատերու հիացմունքին: Ես ալ հպարտօրէն կրնամ յայտարարել, որ ուղղակի հրաշալի կը գտնեմ այս երիտասարդներուն վարքագիծը եւ զիս միակ անհանգստացնողը իրենց կողքին ֆիզիքապէս չըլլալն է: Այս զգացական վիճակը եւ ընդհանրապէս երեւոյթի կախարդանքը կրնան զիս զրկած ըլլալ առարկայական վերլուծութիւն կատարելու եւ շարժումի որդեգրած մարտավարութիւնը ինչ որ գիտական կամ այլ չափանիշներով գնահատելու կարողութենէն:
Շատ ալ յուզուած չեմ այս սահմանափակումէն: Մտահոգ ալ չեմ երիտասարդներու գործողութիւններուն հեռանկարային ըլլալու կամ, աւելի ճիշդը, չըլլալու մասին կասկածոտ, երբեմն նոյնիսկ բացասական դատումներէն: Շարժումի ղեկավարներուն հաստատակամութիւնը կը թելադրէ, որ անոնք հաւատացած են իրենց պայքարի յաղթական աւարտին եւ տակաւին իրենց վճռականութիւնը պայքարին մասնակցողներուն բազմացման գործօն կը մնայ: Ինծի համար այդքանը բաւարար է եւ եթէ Երեւան գտնուէի, անպայման կը միանայի ցուցարարներուն:
ԱԲՕ ՊՈՂԻԿԵԱՆ
Հրապարակումն ամբողջությամբ՝ asbarez.com-ում:
