Հասարակության տարբեր շերտերում զայրույթը խլթխլթում է, «Ոչ թալանին» քաղաքացիական նախաձեռնությունն էլ եռօրյա նստացույց է անում՝ պահանջելով կասեցնել էլեկտրաէներգիայի թանկացման որոշումը, ու հետո երթով շարժվում դեպի Բաղրամյան՝ «Որոշողը մենք ենք» ի սկզբանե տարօրինակ կարգախոսով։ Իսկ ինչու ի սկզբանե տարօրինակ՝ որովհետեւ իրականում որոշողը մենք չենք։
Եթե Հայաստանը նորմալ պետություն է՝ որոշողը ոչ թե մենք ենք, այլ Հանրային ծառայությունները կարգավորող հանձնաժողովը, որը պարտավոր է այդ որոշումն ընդունել՝ առաջնորդվելով պետական շահերով, իսկ եթե Հայաստանը նորմալ պետություն չէ՝ առավել եւս որոշողը մենք չենք, որոշողն ապօրինի իշխանություններն են, որոնք ինչ որոշում ուզեն՝ կընդունեն։
Դրա համար էլ էլեկտրաէներգիայի սակագնի հարցով ժողովուրդը Սերժ Սարգսյանից պահանջելու բան չունի։ Կամ ընդունում ենք, որ Հայաստանը նորմալ երկիր է, նա էլ՝ նորմալ նախագահ, եւ այդ դեպքում պիտի ըմբռնումով մոտենանք ՀԾԿՀ որոշմանն ու համարենք, որ «դա մեր խաչն է», կամ՝ եթե գտնում ենք, որ Սերժ Սարգսյանը լեգիտիմ նախագահ չէ, պիտի նրանից ոչ թե հոսանքի գնի վերանայում պահանջենք, այլ հրաժարական։
Հակառակ դեպքում ստացվում է, որ մենք ոչ լեգիտիմ նախագահից պահանջում ենք ոչ լեգիտիմ մեթոդներով լուծել այս հարցը։ Ասենք՝ ճնշում գործադրել «անկախ հանձնաժողովի» վրա եւ ստիպել վերանայել որոշումը (ինչի իրավունքը Սերժ Սարգսյանը չունի), կամ՝ զանգել Պուտինին եւ խնդրել մի քիչ վարկ-բան տալ ու այս հարցը «մի ձեւով» գոնե ժամանակավորապես լուծել (հետո «մի ձեւով կփակվենք»):
Կարդացեք նաև
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
