Մինչ Հայաստանի արտգործնախարարությունը փորձում է հանգստացնող գնահատական տալ հունիսի 16-ին Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի կողմից Չիրագովի եւ Սարգսյանի 10 տարվա վաղեմության դիմումների հիման վրա ընդունած «պարիտետային դատավճիռներին», Ադրբեջանում տեղի ունեցածը ներկայացվում է որպես «պատմական հաղթանակ»։
Անշուշտ ՄԻԵԴ-ի որոշման ժամկետների ընտրությունն ու կեղծ պարիտետային մոտեցումը հստակ քաղաքական ենթատեքստ է պարունակում։ Սրանով ստեղծվում է պարբերական ճնշումների սպառնալիքի հնարավորություն եվրոպական դատական մամլիչը գործի դնելու միջոցով։
Մեր կարծիքով, թեեւ իր ձեւով որոշումը իրավական է եւ առնչվում է Եվրոպայի խորհրդի անդամ երկրների ամենացավոտ հարցերից մեկին՝ փախստականների խնդրին, ինչը շոշափում է ոչ թե միջպետական հարաբերությունների, այլ մարդու իրավունքների ոլորտը, սակայն դրանով ստեղծվող նախադեպի «մուլտիպլիկատիվ էֆեկտի» քաղաքական հետեւանքներից հնարավոր չէ խուսափել։
Պետք է հաշվի առնել, որ եթե մարդու իրավունքների պաշտպանության բնագավառում Եվրոպայի խորհուրդը Ադրբեջանի վրա ազդեցության բազում լծակներ ունի, ապա միանգամայն բնական է, որ նույնը Հայաստանի հանդեպ եւս ձեռք բերելու համար ՄԻԵԴ-ը պետք է ընտրեր կեղծ պարիտետային մոտեցում, ինչը եւ տեղի է ունեցել։
Կարդացեք նաև
Ուստի գիտակցելով, որ հունիսի 16-ի որոշմամբ փորձ է արվում մեր երկրի հանդեպ ձեւավորել ճնշման համապատասխան դաշտ, հասկանալով նաեւ, որ նման նախադեպը չի կարող ուղղակիորեն ազդել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի շրջանակներում ընթացող բանակցային գործընթացի վրա, բայց կարող է հանգեցնել նորանոր դատական վճիռների ընդունմանը՝ Հայաստանին ուղղված միլիոնավոր եվրոների պահանջագրերով հանդերձ, տեղի ունեցածի հանդեպ չպետք է ընտրել ուղղակի հակադրության կամ համակերպվելու կեցվածք։
Անիմաստ է նաեւ Լաչինի շրջանից հեռացած քրդերի հետ «բազարների» մեջ մտնել կոնկրետ գումարների շուրջ։ Այս բոլոր տարբերակները միայն ու միայն ամրացնելու են այն ծուղակը, որի մեջ փորձ է արվում ներքաշել մեր երկրին։
Մինչդեռ միջազգային իրավունքի տեսանկյունից գոյություն ունեն երկու հիմնական եւ անվիճելի իրողություններ, որոնց վրա էլ հարկ է կենտրոնանալ եւ սկսել հարցի բողոքարկման գործընթացը։ Առաջինը Հայաստանի պատասխանատվության ոչ ուղղակի բնույթն է, իսկ երկրորդը՝ ամբաստանողների քուրդ լինելու հանգամանքը։
Վարդան ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայոց աշխարհ» թերթի այսօրվա համարում
